Πολλά γέλια..... ίσως από νευρικότητα....
εναλλάσσονται με δάκρυα........
Ακολουθούν ατέλειωτα... ξενύχτια......
όνειρα.....αγωνίες....φόβοι......
Υποσχέσεις.... που ξεχνιούνται...
στο πρώτο φώς της ημέρας.....
Και άλλες.. υποσχέσεις..... που κρατούν γιά χρόνια....
Άνθρωποι...που περνούν δίπλα μου....
Άνθρωποι....που μου μιλούν...
Άλλοτε από μακριά ...τόσο μακριά....
που σχεδόν... δεν τους ακούω....
Και άλλοτε τόσο κοντά ....που νιώθω ότι ψιθυρίζουν,
μέσα στο μυαλό μου......
Τι να είναι άραγε.... όνειρο ή πραγματικότητα......
Να είναι η ελπίδα μου....ή το όνειρό μου.....
Ίσως.... να συνυπάρχουν και τα δύο... και τα δύο μαζί....
να δημιουργούν το αύριο μου....
Ή...κάτι που...μοιάζει...με το μέλλον μου...
Νιώθω... πώς ατμός, είναι η ζωή και με προσπέρασε....
σε ένα κλάσμα, του δευτερολέπτου....
Κάνω προσπάθειες..... προσπαθώ να γυρίσω.....
πίσω...στις περασμένες αναμνήσεις....
Προσπαθώ να πιάσω.... το άπιαστο...
που δεν κατάφερα..... τόσα χρόνια....
Να πιάσω ....τον άπιαστο...χρόνο...
Να προλάβω...την άφταστη.... στιγμή...
Να μετρήσω τον... άχρονο... χρόνο....
Και κάπου εκεί να ψάξω να βρω...
τη θέση.. της ψυχής μου.....
Ακούω την χαρακτηριστική... κρυφή ... φωνούλα...
""""""Άβυσσος...η ψυχή του ανθρώπου...."""""
Είναι άραγε αλήθεια.....;;;;;;;
Μα... τι ρωτάω......
Δεν υπάρχουν εξηγήσεις..... και αναλύσεις.....
Εξάλλου άβυσσο... νιώθω και τη δική μου..... τη ζωή....
Το μόνο που ξέρω σίγουρα... είναι αυτό που ένιωσα.....
Ειλικρινά...ξέρω ακριβώς τι ένιωσα...!!!!
Μπορώ.... με απόλυτη σιγουριά να πώ....
Και αυτό....το ξέρω πάρα πολύ καλά.....
Η χαρά...από τη λύπη...απέχει....μόνο.....
Όσο... το ανοιγόκλειμα... ενός βλεφάρου....
Ίσως.... και λιγότερο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου