Μάνα μου γλυκιά και αγαπημένη,
Ειχες ένα μυστικό κρυμμένο κρατώντας το σφικτά στην αγκαλιά,
κι όταν σε κοιτούσα, σε έβλεπα κόκκινη κι δακρυσμένη.
Ήξερες ... μα δεν μου το έλεγες ...
πως κουράστηκες κι θρηνούσες
Το μυαλό σου είχε πήξει από στενοχώριες,
πίκρες κι αδικίες ... που δεν υπήρχε λήξη
Έκανες προσευχές κάθε μέρα κι κάθε νύχτα τόσα χρόνια
αναζητώντας των σπλάχνων σου την επιστροφη,
που δίχως εσένα έχαναν την ανάσα τους, την ψυχή.
Τι να σου κάνω μανούλα ; Τώρα πλέον είναι αργά ...
σου ζητώ συγνώμη, σε εκλιπαρώ
Πέφτω στα γόνατα μου ταπεινά ...
Ξενιτεύτηκες μικρή από την μάνα σου γη
Επιβάτρια στο πλοίο μοναχή
Χωρίς πατέρα, μάνα, κι αδερφή
Πήγες στα ξένα, ξένη μέσα στους ξένους,
χωρίς να σε περιμένει ένας ...
μα κανένας που σας είχε υποσχεθεί.
Τράβηξες πολλά που στέκεσαι μέχρι εδώ
Γνώρισες τον μπαμπά μου, τον θησαυρό
Με τιμή κι στεφάνι, ενωθήκατε ενώπιον στον Θεό.
Μείνατε από χρήματα, κι από τον ιδρώτα που χησατε
από το σκληρό μεροκάματο χτίσατε
μια ζέστη φωλιά με τιμή κι φιλότιμο.
Με φέρετε στο κόσμο.
Σας χρωστάω πολλά.
Έφυγε ο μπαμπας ταξίδι μακρινό
Δεν άντεξε άλλο την μοναξιά.
Μα ήθελε την συντροφιά του κοντά.
Η θέση σου, δύσκολη ... δεν τον αδικώ
Έχεις συνείδηση κι καρδιά γιατί είσαι ΜΑΝΑ ...
πάνω απ’ολα κι πονάς
Γι’αυτο με κρυφό κοιτάς
Εσυ υποθέτεις ότι δεν έχω πάρει είδηση καμμία
Μα γιατί τότε όταν σε ερωτώ : «γιατί μαμα με κοιτάς;»
Θυμώνεις με το παραμικρό ...
Από δυνατή, γενναία κι γερή, άρχισες να καταπιέζεις
τον ευατο σου πολύ
Τα βήματα σου αργά
Η ισορροπία σου καθόλου σταθερή
Είδα στον ύπνο μου ένα εφιάλτη
Κατάλαβα ότι το πρωί κάτι κακό θα μας φτάσει
Σε είδα αλλαγμένη, σε μαύρο χαλί
Σε αγαπουσα παράφορα κι πάντα θα ισχύει ...
μα ήταν η αιτία που διάλεξα κι με πόνο αποφάσισα
κι ας θα εμενα μονάχη.
Μιλησα με τον Θεό ...
«Ειναι άδικο να υποφέρει ...
Να την ελευθερώσεις σε παρακαλώ ...
Να την πάρεις ... να την πας στον μπαμπά μου
κρατώντας την από το χέρι.
Έφυγες σαν πουλάκι χωρίς να σε δω ...
την ώρα της μεταφοράς σου από την γη στον ουρανό
Κάτι πάλευες να μου εκφράσεις ... αδύνατο να το καταλάβω ...
από το κλάμα κι το ξαφνικό
Μάνα μου γλυκιά κι αγαπημένη, η φωτογραφία σου
με κρατάει συντροφιά ...
Νιώθω την συνεχή παρουσία σου κι δεν είμαι ποτέ μόνη
Μην κοιτάς τώρα που κλαίω ... πονάει μανούλα μου,
πως να σου το πω;
Είμαι κι εγώ μάνα. Είναι όνομα ιερό.
Χαρά σ’εκεινον που την έχει κι ποτέ να μην την πικραίνει.
Τώρα είστε πάλι παρεούλα ενωμένοι όπως παλιά.
Μια μέρα με καταιγίδες σαν κοίταξα ψιλά ...
με έπιασε το παράπονο μαζί με την βροχή ...
έκλαψα απαρηγόρητη ...
Διαπίστωσα έπειτα από τόσα χρόνια ότι
σε είχα δεδομένη όλη μου την ζωή ...
Μου ήρθε μια αστραπή δια μέσο της καρδιάς μου
κι πόνεσα παρά πολύ !
Ένιωσα τι σημασία που ειχες για μένα ...
το πόσο η λέξη ΜΑΝΑ είναι ακριβή ....!
Το μέγεθος της δυσκολίας να συνεχίσω «δίχως»
την πολύτιμη παρέα σου με τις συμβουλές σου
σε τουτη την «ζωή.»
Ακόμα το βλέμμα σου κι το άγγιγμα σου επανω μου να δεις
αν είμαι καλα, με το κόκκινο κι δακρυσμένο μάτι.
Είσαι η πεταλουδα που εμφανίζεσαι όπου είμαι, όπου πηγαίνω.
Σε οποία μορφή, αληθινή, ζωγραφιστεί ...
Είναι σήματα διαρκως από εσένα ότι είσαι ΜΑΝΑ μου εσυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου