Είπα στην Μνήμη
"Έλα να παίξουμε, με τις κάρτες των εποχών"
Και εκείνη, μ' έπιασε απ' το χέρι
- Βγάλε τα παπούτσια σου.
Χαμογέλασα
- Μπα, θυμάσαι ότι ξυπόλητη
μου αρέσει να περπατώ;
- Νιώθεις;
- Την άμμο...
- Εδώ, σου έστησα αντίσκηνο.
Στη θάλασσα, άπειρα ίχνη άφησες.
Και στρογγυλοκάθισα κι αφέθηκα
στης Μνήμης τα παιγνίδια.
Κάρτες και κάρτ ποστάλ
με γεύση αλμύρα και ήλιο...
Πυρωμένη σάρκα, με σταγόνες θάλασσας
να πίνει το κορμί να ξεδιψάσει.
Και κολύμπησα στη δική μου θάλασσα
αμέτρητο το βάθος της.
Πάντα θα διψώ, τη θάλασσά μου
και πάντα αντίσκηνο, εκεί, στήνει η Μνήμη.
...Κοσμίδου Ιορδάνου Βάσω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου