Νεκρή πένα... Φαίδρα Καψωμενάκη.

Και τώρα να μετανοιώσω

πρέπει εγώ

που η πένα μου δεν ύμνησε εκείνα ,

όσα τα χείλη των θεών

τραγούδησαν ,σαν απ ' τον Όλυμπο

κατέβαιναν στην γη κιάρχιζαν

το τραγούδι ...

Τα δάση σου τ'αδιάβατα που

ο ήλιος επαιγνίδιζε, μ' ακτίνες

αβασίλευτες χωρίς τελειωμό και κόπο !

Αυτές τις πέτρες που μιλούν

για ήρωες και αίμα αθανάτων ...

Αυτά τα γαλανά νερά

στην αγκαλιά του κόσμου ,

γοργόνες τα χαιρόντουσαν και οι κόρες

του Ποσειδώνα του θεού ,

θάλασσας και ωκεανών και του αρχιπελάγους !

Τρέχαν οι μούσες χαρωπές

και του Ορφέα η λύρα ,

χορό να υφαίνουν τις βραδιές

την μέρα την αγάπη ...

Πως άφησα και χάθηκαν

οι στίχοι μου στο σκότος;

Ποιά πύρινη θεά του μίσους

και των ανθρώπων άμυαλων

η αφροσύνη ,

εβγήκαν τώρα νικητές και γω τι

να θρηνήσω;

Σίγησαν όλες οι φωνές

και γω φωνή δεν έχω ...

Μυρίζει ο αέρας θάνατο ,στάχτη

κι απελπισία ..

Και λυπημένος ο αετός το σπίτι του

γυρεύει !

..... τώρα εγώ μετάνοιωσα

που ξέχασα την ομορφιά

και την ασχήμια θα θρηνώ

στα πληγωμένα δάση σου

και στα αποκαϊδια ...

...Χρυσαυγή Τούμπα...