Δώδεκα τα μεσάνυχτα
η ώρα του μηδέν
και του απείρου,
εκεί που ο χρόνος πεθαίνει
για να γεννηθεί ξανά,
η ώρα του μεταίχμιου...
Δώδεκα τα μεσάνυχτα
η ώρα της αποκαθήλωσης,
της παραδοχής,
της παράδοσης
και εγώ σε περιμένω,
η φύση ησυχάζει όλα σιωπούν...
Δώδεκα τα μεσάνυχτα
αέναη η πάλη
της ζωής με τον θάνατο,
εκεί που στέκεται ο έρωτας
στην άκρη του ξυραφιού
για να γεννήσει την ζωή...
Δώδεκα τα μεσάνυχτα
η ώρα που αρχίζουν
να βγαίνουν στην επιφάνεια
τα πιο απαγορευμένα αισθήματα,
οι επιθυμίες, οι ορέξεις,
οι φοβερές αδυναμίες...
Δώδεκα τα μεσάνυχτα
η ώρα που ανασταίνω
όλους μου τους πόθους,
τους αναστεναγμούς,
η ώρα των στιγμών μας,
το σώμα δονείται,
οι ανάσες κοφτές...
Δώδεκα τα μεσάνυχτα
μόνο οι χτύποι της καρδιάς
και μετά την κραυγή
του οργασμού, σιωπή,
το σώμα δεν χορταίνει,
τον έρωτα να αποζητά...
Δώδεκα τα μεσάνυχτα
ο χρόνος της αγάπης,
τότε που όλα ησυχάζουν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου