Τους τελευταίους μήνες όλες μου οι σκέψεις ανακατατάχθηκαν.
Μπερδεύτηκαν..
Άλλες γύρισαν πίσω στα παιδικά μου χρόνια, ψάχνοντας
κοχύλια στις ερημικές ακτές που κολυμπούσαμε....
Άλλες ανηφόρισαν στα βουνά στην στάνη του παππού Μιχάλη.
Εκεί που τα άγουρα πρωινά του καλοκαιριού φτάναμε
φορτωμένοι "καλούδια" για τον παππού.
Κι αυτός για κέρασμα μας γέμιζε τις χούφτες
κατσικίσιο τυρί και μυρωδάτο ψωμί....
.
Άλλες σκέψεις σκαρφάλωσαν στα ασβεστωμένα ξωκλήσια,
που ανηφορίζαμε τις Μεγάλες Παρασκευές, και χαρίζαμε
τα πιο όμορφα αγριολούλουδα σε Εκείνον που με παράπονο
μας κοιτούσε πάνω απ τον Σταυρό....
.
.
Άλλες, χώθηκαν στις σπηλιές που κρυβόμασταν λαχανιασμένοι
παιδιά κι άλλες κατρακύλησαν στο παλιό χωριό, στην Παναγιά
που στήναμε ξόβεργες στ αθώα πουλιά....
.
.
Σήμερα...αταξίδευτες οι σκέψεις λιμνάζουν σε μια άλλη
πραγματικότητα...
ρηχή από Ιδέες και νοήματα...
άδεια από συναισθήματα...
με μεταλλαγμένους ανθρώπους, εξαρτημένους
από πληκτρολόγια....
Και τα παιδιά άβουλα πλάσματα στο ορυμαγδό
μιας ανελέητης τεχνολογίας που τεμαχίζει,
συνθλίβει τα όνειρα..
Είναι και αυτή η αναπάντεχη επίσκεψη του μικροσκοπικού
αυτού ιού, που έφερε ανατροπές, που "έκλεψε" τις αγκαλιές
που έκανε τα σπίτια "φυλακές" και γίναμε δέσμιοι μιας
νέας "άοσμης και άγευστης"πραγματικότητας.
.
_______________________________
Κι ας μοσχοβολούν τα γιασεμιά..
...κι ας περιμένουν οι παππούδες "καλούδια"
απ τα παιδιά..
..κι ας μας καλούν τα καλοκαίρια
να αφεθούμε στην μαγεία τους...
....
_______________________________
Εμείς στήνουμε ξόβεργες...στην μοναξιά που πλατειάζει....
Στις χαρές που είναι κίβδηλες...
Και στις αγάπες με ημερομηνία..λήξεως....
.
.
Κάποτε τα χρόνια μοσχοβολούσαν
βασιλικό και δυόσμο...
Κάποτε....αγκαλιάζαμε σφιχτά...τα καλοκαίρια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου