Αγκαλιάζω την ψυχή μου,
παρηγορώ τα υγρά μου όνειρα,
ορφανά μιας γεύσης φιλιού
ξεχασμένης απ’ το χρόνο.
Κυβερνήτης αδίστακτος η λογική
ενοχοποιεί το συναίσθημα
που προκλητικά αναδύεται
σε κάθε εξέγερση για δικαίωση.
Ντυμένη στο πορφυρό…
νύφη μιας άλλης οντότητας,
εκεί που η φαντασία θεοποιεί
το πάθος, η πραγματικότητα
απαγχονίζει το είναι μου…
οι μνήμες αιματοβαμμένα
σκηνικά του χθες .
Βυθισμένα «γιατί» στον παφλασμό
των σκέψεων, που σφυροκοπούν
λυσσαλέα την ψυχή μου…
παρηγοριά και νοσταλγία …
η μνήμη αδύναμη να διαγράψει
το παρελθόν, παροδικός
υπνωτιστής του πάθους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου