Στου σκοταδιού το εβένινο χάδι αφέθηκες.
Κι εγώ προσπαθούσα,
να σου στάξω κόκκινα φιλιά.
Να φωτιστούν οι πόθοι σου, μην και τρομάξεις.
Με τις σπίθες των ματιών μου
άναβα λυχναράκια να φεγγοβολούν.
Για να' ναι αχνοδιάβατοι οι δρόμοι σου,
μην νοιώθεις πως σου λείπει
της πανσέληνου το φως.
Αλλά απόψε τα μάτια κλείσε.
Κι αφέσου στης σιωπής τη σιγαλιά.
Κι όταν αρχίσουν να στάζουν οι ουρανοί ,
κι όταν αρχίσει να σπαρταράει η καρδιά ,
μοιράσου μαζί μου όλες τις μυστικές αγωνίες
κι όλα τα αποδεκατεσμένα σου όνειρα.
Μήπως και βρουν γαλήνη οι άϋπνοι κόσμοι μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου