Όταν πονάει το κορμί, με υπομονή ο πόνος
μετριάζεται, ιδιαίτερα όσο περνά ο χρόνος.
Μα όταν κλαίει η ψυχή, η ελπίδα σαν πεθάνει,
κανένα αναλγητικό δε φτάνει να τη γιάνει.
Ας μη χαθεί η ελπίδα μας, αδέλφια, όχι ακόμα.
Τα μάρμαρα, μπορούν να ‘ρθουν πίσω, του Παρθενώνα.
Όλοι μαζί ας παλέψουμε κατά της αδικίας,
του βιασμού που έγινε επί της Ιστορίας.
Μια Ιστορία ένδοξη, περίτρανη, μεγάλη,
δεν το χωρά ανθρώπου νους να διεκδικούνε άλλοι.
Από τη μάνα άλλος σα θ’ αρπάξει το παιδί της,
διαλύεται ο κόσμος της, νεκρώνει η ψυχή της.
Έτσι η ψυχή του Έλληνα για χρόνια μαραζώνει.
Πονά ολοένα, σέρνεται, παρακαλεί, βουρκώνει.
Κλαίει γοερά η χώρα μας, κλαίνε και τα παιδιά της,
γιατί εξεριζώσανε τα δημιουργήματά της.
Όσα γλυπτά και μάρμαρα μας πήραν με τη βία,
τόσες με δόλο μαχαιριές δώσαν στην Ιστορία.
Όπως εμείς, πονάν κι αυτά, στα ξένα, αποκομμένα
και περιμένουν τα ορφανά, με μάτια δακρυσμένα.
Συνάμα με τα δάκρυα, τα πνίγει και το κρίμα
για τούτο το αδίκημα και το κομμένο νήμα.
Εκόψανε τον λώρο τους απ’ τη γλυκιά μητέρα.
Χρόνια έχουν να νιώσουνε το χάδι του πατέρα.
Τα καπηλεύονται καιρό, δεν είναι καν δικά τους.
Πώς με τέτοιο έγκλημα κοιτάζουν τα παιδιά τους;
Πώς αύριο θα γράψουνε στα ιστορικά κιτάπια
για τούτα τ’ αποκτήματα, για τούτα τα κομμάτια;
Κομμάτια σου Ακρόπολη, μάνα χαροκαμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου