Ρόδινα γέλια... Σταματίνα Βάθη.

Ρόδινα γέλια και τσαχπινιά,

χείλη ροζ με μια γλωσσούλα να βγαίνει πονηρά.

Νιάτα, νιάτα και χαρά.

Σκέρτσο και τα τακούνια της μαμάς κλακ κλακ

στο μάρμαρο και στα πλακάκια να χτυπάς.

Αχ Ροδιά μου είσαι γλυκός μπελάς!

Μπελάς και τσαμπουκάς.

Και τα μάτια να σπινθηρίζουν,

κάποια σκανταλιά σκέφτεσαι μεμιάς.

Άνοιξη και λουλούδια φωτεινά,

φρούτα μυρωδάτα,

σπόρια κόκκινα και της ζωής γλυκός σεβντάς.

Δροσερή και περιπαιχτική,

με τα πύρινα τα μάτια,

γάτα πονηρή.

Τον παππού από την μύτη τον τραβάς

και η γιαγιά ότι της πεις κάθεται στο ένα πόδι

για ότι σκεφτείς και ότι ζητάς.

Σαν το λυχνάρι του Αλαντίν,

μόλις το τρίψεις,

δύο τζίνι θα βγούνε στη στιγμή.

Χαχανίσματα και πείσματα,

χάδια και γλυκονιαουρίσματα.

Αυτή η αγκαλιά πάντα θα σε περιμένει,

τι γιαγιά, τι παππούς,

σε ένα νεύμα σου είναι ταγμένοι.

Και η καρδιά τους να χτυπά γλυκά,

χρόνια στη πλάτη, ρυτίδες στην ματιά.

Αλλά είναι αυτό το βλέμμα όταν σε κοιτούν!!

Τον πιο ακριβό θησαυρό τους μέσα σε εσένα,

βλέπουν, λατρεύουν και αγαπούν.

Σε αγαπάω γιαγιά...

Σε αγαπώ παππού...

Stamatina Vathi

Φωτογραφία : Orologa Sofia