Απλά μεγαλώνω... Βάσω Κανιώτη.

Μεγαλώνω..

Και οι αποσκευές μου βάρυναν με τον καιρό, γίναν ασήκωτες

οι αναμνήσεις. Στριμωγμένες λέξεις, ξεθωριασμένα πρόσωπα,

στιγμές ανυπέρβλητες, μα και κάποιες ασήμαντες.

Λίγα γραμμάρια γέλιο, κάτι περισσεύματα από δάκρυα,

τι να σου κάνουν κι αυτές γίναν αβάσταχτες μέσα στα χρόνια.

Μεγαλώνω..

Και μ' ενοχλούν τα δύο πρόσωπα των ανθρώπων και

μ' εξοργίζουν τα καλοφορεμένα προσωπεία τους.

Μεγαλώνω..

Και δε πουλάω πια φθηνά τις ανάγκες μου, ούτε χαρίζω αβίαστα

τα συναισθήματα μου. Θα' ναι ακριβό το αντίτιμο να το θυμάσαι..

Μεγαλώνω..

Και δεν αφήνω την καρδιά μου έρμαιο σε χέρια που τρέμουν.

Πόσες φορές ν' αντέξει κι εκείνη να κομματιαστεί;

Μεγαλώνω..

Και τα ρολόγια μου αρνήθηκαν τον φιλικό τους ρόλο. Στο "τικ"..

υπενθύμιση ότι δε προλαβαίνω Στο "τακ".. απειλή ότι γερνάω

Κι είναι κι εκείνοι οι δείκτες που μοιάζουν με μαχαίρια

που σου κόβουν τις μέρες, δε νομίζεις;

Μεγαλώνω..

Και δε τις ψάχνω πια τις ουτοπίες. Πάντα θυμάμαι με πόσα

οράματα πόρεψα τη ζωή μου. Λες και θα άγγιζα το τέλειο ποτέ;

Μεγαλώνω..

Και δε τους καταπίνω πια τους φόβους μου, ούτε αφήνω τις

ντροπές μου να κρεμιούνται από πάνω μου. Ξεγλίστρησα απ'

την ενοχικότητα μου εδώ και χρόνια.

Πόσο νομίζεις πως μπορείς να κοροϊδεύεις το εγώ σου άλλωστε;

Μεγαλώνω..

Και δε με συγκινούν τα παθιασμένα βλέμματα, εκείνα που σου

τάζουνε ουρανούς και παραδείσους, χόρτασα από δαύτα.

Εκείνα τα ζεστά αναζητάω, τα ήρεμα, τ' ανθρώπινα.

Μεγαλώνω..

Και δε δίνω άφεση πια στους δολοφόνους μου.

Κανείς δε μου' κοψε το νήμα καταλάθος.

Μεγαλώνω..

Και τον παίρνω συχνά αγκαλιά τον εαυτό μου. Είναι ο μόνος

άλλωστε που μπορεί να το κάνει με τον σωστό τρόπο.

Μεγαλώνω..

Ευτυχής ή δυστυχής, μη με ρωτάς, δεν έχω χρόνο να ζυγίζω

συναισθήματα, άλλωστε ποτέ δεν ήμουνα καλή στο ζύγι.

Απλά μεγαλώνω...

Ευτυχισμένη μέσα σε δυστυχισμένες μέρες.

Βάσω Κανιώτη