Ανάρια δαντέλα ο αφρός των κυμάτων
στολίζει με χάρη του πελάγου το κυανό.
Φωτιά και μπαρούτι γιομίζει ο αέρας
τουφέκι που στάζει μελάνι, κρατώ.
Κακό και αντάρα θωρώ να ζυγώνει
τον τόπο που τόσο πολύ αγαπώ
περάσανε χρόνια, δεκάδες αιώνες
κι ακόμα δε βρήκε στη Γη, αδερφό.
Μονάχος πασχίζει, τα ιμάτια σκίζει
να μείνει καθάριο το μπλε τ’ ουρανού
χτυπιέται πονάει, μα πάντα λυγάει
στο άψυχο βλέμμα ενός ναυαγού.
Μικρή μου πατρίδα μεγάλων ηρώων
πώς τάχα αντέχεις χωρίς να δακρύζεις
σαν βλέπεις στη λάσπη να ρίχνονται όσα
τόσους αιώνες να σώσεις πασχίζεις;
Μια χούφτα γενναίοι του κόσμου τα τείχη
προτάξαν τα στήθη μπροστά στο κακό,
ματώσαν, πονέσαν, ξανά δε γυρίσαν
μα στήσαν τον ήλιο στον ουρανό.
Κι ανέτειλε το άσπρο που τόσο αγαπάω
στο μπλε να σχεδιάζει έναν σταυρό
γλυκά να φιλάει, με τιμή να σκεπάζει
Για εμάς που κάποτε η αριστεία ήταν στόχος και όχι αυτοσκοπός.
Για όσους είχαμε την τιμή να σηκώσουμε τη γαλανόλευκη
στα σχολειά, στα γήπεδα, στις παρελάσεις.
Για τους κενούς τάφους, για τους νεκρούς που δεν γύρισαν,
για την πείνα, την κακουχία, τις εκτελέσεις, τα αμέτρητα
ορφανά, για όσους έγραψαν με το αίμα τους με κεφαλαία
γράμματα στους χρυσούς τόμους της ιστορίας πως Έλληνας
γεννιέσαι δεν γίνεσαι και ζεις μεγαλώνεις και πορευεσαι με οδηγό
την Ελευθερία, την Τιμή, την Πατρίδα.... για όλα όσα ακόμα
κάνουν τα μάτια μας να δακρύζουν στο άκουσμα του
Εθνικού μας Ύμνου....
Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή....
Ό πίνακας Τιμή και Δόξα είναι έργο της Φωτεινής Παππά
η οποία εμπνεύστηκε από τους στίχους του ποιήματος
και τον φιλοτέχνησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου