Ξεγυμνώνουν τα δέντρα,
Ντροπαλό το τοπίο
φθινοπώρου η βέρα
Κιτρινινίζει στο κρύο.
Καταγής φυλλωσια'
Σαν στρώσιδι φλοκάτο
Εποχής φορεσιά
Με κοφίνια γεμάτο.
Αναγέννησης γύμνια
Φυλλομάνι το άπατο
Όλο στρώνει κιλίμια
Στη ζωή και στο θάνατο.
Κοπελιάς μες τον ώμο
Φυλλαράκι σκάει πάνω
Της θυμίζει το νόμο
Πως τα πάνω παν χάμω.
Φύλλο σαν περιστέρι
Ο βοριάς σαν το δέρνει
Της κουρνιάζει στο χέρι
Ραβασάκι της φέρνει.
Ξεκολλά φυλλαράκι
Απ' του μίσχου τσιγκέλι
Νεαρού της φιλάκι
Στα χειλάκια της ψέλνει.
Κουβαλάει ανταύγειες
Καλοκαίρια και άνοιξες
Καρδιοχτύπια και χάρες
Σε αγάπη που άνθισε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου