Σε ένα πέτρινο μονοπάτι με στεναχώρια στην καρδιά,
είδα τα φύλλα του φθινοπώρου να τραβούν μακριά,
γλυκά πορτοκαλί και καφετί, λες με χρυσόσκονη να έχουν
ζωγραφιστεί. Πάνω στο μέρος που χτυπά η ζωή, η μοναξιά
είχε με τέχνη κατοχυρωθεί, είχε κλειδώσει την ψυχή
και στην καρδιά είχε επιβληθεί.
Δάκρυ στεγνό χωρίς λογική, είχε από νωρίς κρυφτεί,
είχε παγώσει το κορμί και είχε στερέψει το γέλιο το πρωί.
Φύσηξε ένα αεράκι, ήρθε ένα πουλί, κάθισε πάνω
σε φθινοπωρινό κλαδί, τραγούδι ελπίδας για ζωή
αποφάσισε να μου πει. Πόνεσε ο άγερας και η βροχή, με τα
φύλλα τα ζεστά μου έδωσαν φιλί και μια αγκαλιά για προσευχή.
Σιγά σιγά ο πέτρινος δρόμος έγινε πιο χαρούμενος,
πιο ντόμπρος, έγινε ένα η ψυχή με τα δέντρα
και η καρδιά έσπασε σαν πέτρα.
Μια γλυκιά ηλιαχτίδα έπαιξε με τα μαλλιά μου και μυστικά
μου είπε με την ματιά μου, μου έδωσε του φθινοπώρου
την πρώτη σταγόνα, δάκρυ να την κάνω, στο προσκεφάλι
να την βάλω εικόνα.
Μου είπε το πουλί για να σε θυμάμαι, χαμένος και εσύ
σε ναυάγια μεγάλα είσαι και λυπάμαι.
Έχει μεγάλη λύπη η ψυχή σου, μεγάλες ευθύνες το κορμί σου.
Αισθάνεσαι ότι δεν σε καταλαβαίνουν, κόμπος μπερδεμένος
στου βυθού την θάλασσα και δεν σε ξεδένουν.
Πρόσεχε θα κάνεις λάθη και θα το μετανιώσεις αλλά
θα είναι πολύ αργά να τα διορθώσεις.
Εναν αετό έχω στη ψυχή μου και έναν κεραυνό στο ίδιο το
κορμί μου. Μην νομίζεις ότι τον αετό τον έχεις φυλακίσει,
είναι ελεύθερος αλλά μόνο από αγαπη θα καθήσει. Μόνο μην
πληγεί η ψυχή του και δεν θα είναι το ίδιο πλέον το φιλί του.
Αλλά την καρδιά του εσύ θα την έχεις, μην αμφιβάλεις ποτέ
για αυτό και να προσέχεις.
Θα κάνει πόλεμο με τον εαυτό του πρώτα από όλα να είσαι
ο πρώτος που θα γευτεί μέσα από τα χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου