Σολωμός Σολωμού... Μαρούλλα Πανάγου.

Πού βρήκες τόση δύναμη, ανδρείο παλικάρι,

να προκαλείς τον θάνατο απάνω στον ιστό;

Προκάλεσες τη μοίρα σου, της λεβεντιάς καμάρι,

μ' ατρόμητα τα μάτια σου αντίκρυ στον εχθρό.

Απόφαση ατσάλινη απ' το δικό σου βλέμμα,

τα ρωμαλέα μπράτσα σου σε αγκαλιά σφικτή,

κι η κάθε μια σταλαγματιά απ' το δικό σου αίμα

ροδόσταμο που πότισε τη σκλαβωμένη γη!

Κι όταν από το σώμα σου στράγγιξε η ζωή,

οι τελευταίες λέξεις σου “Χαλάλι στην πατρίδα!"

Πέσαν τα χέρια σου άψυχα, σαν πέταξε η ψυχή,

π' αθάνατη ταξίδεψε, κι άφησε την ελπίδα

να καρτερεί τη λευτεριά που θα σε δικαιώσει,

μαζί και όσους χάθηκαν για τούτο δω το χώμα,

Μαρμαρωμένο Βασιλιά για να την λευτερώσει.

Όμως, τα χρόνια χάνονται και καρτεράει ακόμα...

Χρέος για μας το “δεν ξεχνώ τον άδικο χαμό".

Βάζουμε τη θυσία σου στον χρόνο θυμητάρι

να μη δειλιάσουμε μπροστά στον ισχυρό εχθρό,

σαν τώρα, υποκλινόμαστε μπροστά σου, παλικάρι.

Δεν χάθηκες! Αθάνατος δίπλα μας τριγυρνάς

να καρτερείς δικαίωση για την αυτοθυσία.

Να βρει η πατρίδα λύτρωση, τούτο μόνο ζητάς!

Χαλάλι τότε να γενεί η υστερνή θυσία!...

Maroulla Panagou