Η δική μου Αλήθεια... Διονύσης Βελονάκης.

''...Ἀλλά τί εἶναι, ἤ ποιά εἶναι ἡ μοναδική Ἀλήθεια; Ἐνῶ ὅλοι μας τήν ἐπικαλούμαστε, εἶμαι σίγουρος πως αν ζητηθεῖ ὁ ὁρισμός της, δύσκολα θά ἀποδοθεί μέ λόγια. Ἔχω τήν αἴσθηση ὅτι μέ εἰκόνες θά ἦταν πιό εὔκολα τα πράγματα.

Ἡ δική μου ἀπεικόνιση, λοιπόν, ἤ τοὐλάχι­στον μία ἀπό αὐτές, ἐμφανίζει την Ἀλήθεια ὡς τεράστια πηγή Φωτός. Μεταξύ πηγῆς καί νου παρεμβάλλεται ἕνα χαρτί μέ πολλές τρύπες. Οἱ δέσμες φωτός, που διαχέο­νται ἀπ’ τίς τρύπες, εἶναι οἱ ἐπιμέρους Ἀλήθειες. Ἀπό αὐτές τίς δέσμες ἐπιλέγει ὁ καθένας τη δική του, γιά νά φωτίσει τον μι­κρόκοσμό του. Παραβλέπει τίς ἄλλες γύρω του, ἀγνοώντας ἀκόμα καί την ἰδια την πηγή που ἐμπο­δίζεται ἀπ’ το χαρτί. Θά πορευθεῖ, ἑπομένως, μέ την ψευ­δαίσθηση της μιᾶς καί μοναδικῆς Ἀλήθειας, της δι­κῆς του Ἀλήθειας,της πλασματικής...''

''...Εἶναι προφανές ὅτι ζοῦμε στήν ἐποχή της ρευστότητας. Ὅλα ἔχουν πολλαπλές ἀνα­γνώσεις καί τίποτα δέν εἶναι εὐδιάκριτο. Ἔχουμε γεμίσει χρώματα κι ὁ κα­θένας ἐπιλέγει τή δική του ἀπόχρωση.

Ἀνέκαθεν ἡ ἐπιφυλακτικότητα καί ἡ ἀμφισβήτη­ση ἦταν δημιουργικές καί ἔδιναν το ἔναυσμα γιά ἔρευνα καί πρόοδο. Μα ὅταν οἱ προθέσεις εἶναι κακόβουλες καί ἐπιδι­ώκουν την ἐσκεμμένη ἀμ­φισημία, τότε ἀποκαλύπτε­ται ἕνας σχεδιασμένος ἀποπροσανατολισμός που στοχεύει στή μαγι­κή λέξη «ΕΛΕΓΧΟΣ». Ὅσο οἱ κοινωνίες «προοδεύουν» τόσο πιό ἐλεγχόμενες γίνονται οἱ ἀνθρώπινες μάζες, ἀφοῦ ἡ «πρόοδος» δίνει την ψευ­δαίσθηση τῆς Ἐλευθερίας. Εἶναι το «λιπαντικό» που χρειάζε­ται το γραναζάκι γιά νά τσου­λήσει ἀγόγγυστα την ἐξουσιαστική μηχανή. Τά «ἀνταποδο­τικά τέλη» τῆς ἐξουσίας εἶναι οἱ γητευτές καί οἱ σωτῆρες που φροντί­ζουν γιά τό εὐοίωνο μέλλον μας...''

''...Ἡ ἀγορά των εὐκόλων λύσεων εἶναι μεγάλη καί ὁ καθένας ἀγοράζει ἀπό το ἀποθεμα­τικό των ἀξιῶν του. Το κόστος ἀποτιμᾶται σέ συνειδησιακή χαλιναγώγηση καί ἐγκεφαλική προσαρ­μογή, ἀλλά αὐτό μᾶλλον ἀφήνει ἀδι­άφορο τον ἐφησυχασμένο ἀγοραστή.

Τί τα θές, τί τα γυρεύεις… Ἀκόμα κι ἄν κάποιος δέν ψωνίσει ἀπ’ το παζάρι των λύσεων, θά βρεῖ τον τρόπο νά χώσει το κεφάλι του στήν ἄμμο στρουθοκαμη­λίζοντας. Θά τραβηχτεί μακριά ἀπ’ τα προβλήματά του, ἀφοῦ πάντα ἡ καμπούρα τοῦ ἀλλου φαίνεται περισσότε­ρο ἀπ’ τή δική του. Εἶναι μιά ἀνέξοδη λύση γιά νά ξεχα­στεῖ ἀπ’ τη μιζέρια του. Ἄλλωστε, εἶναι πάντα πολύ πιό εὔκολη ἡ κριτική ἀπ’ την αὐτοκριτική...''

Διονύσης Βελονάκης