- Έλα, κράτησε!
- Τι είναι αυτό;
- Δε βλέπεις; Ένα μπαλόνι. Δικό σου!
- Ευχαριστώ! Γιατί μου το έδωσες κυρία; Τι να το κάνω;
- Πρώτα θα το φουσκώσεις με όλη σου την αναπνοή.
Να πονέσουν τα πνευμόνια σου!
Μετά θα το δέσεις με χρυσή κλωστή, για να μείνει ο αέρας
μέσα και να μην ξεφουσκώσει!
- Δύσκολα φουσκώνει αυτό το μπαλόνι. ...Θέλει πολύ δύναμη..
Δεν μπορώ..
- Μπορείς! Σιγά σιγά θα τα καταφέρεις! Όπως όταν μαθαίνεις
να κάνεις βουτιές και πρέπει
να ελέγχεις τις ανάσες σου. Δε σου αρέσουν οι βουτιές;
- Φυσικά μου αρέσουν.
- Τότε πάρε βαθιές, σίγουρες ανάσες και βάλτες στο
μπαλόνι σου. Όπως κάνεις με εκείνες
που μαζεύεις ,πριν κάνεις βουτιές.
- Νομίζω τα κατάφερα τώρα!!! Έτοιμο!
- Έχεις ετοιμάσει την κλωστή;
- Ωχ, όχι! Την ξέχασα στο θρανίο μου.
Μπορείς κυρία να κρατήσεις για λίγο το μπαλόνι μου
μέχρι να πάω να τη φέρω;
- Δυστυχώς το μπαλόνι αυτό μόνο εσύ μπορεί να το κρατάς.
Κανείς άλλος .Αν το αφήσεις θα
ξεφουσκώσει. Να έχεις πάντοτε έτοιμη την κλωστή.
θα δοκιμάσεις ξανά....
- Όλα από την αρχή; Αχ, γιατί έκανα τέτοιο λάθος;
Είμαι χαζός!
- Είσαι μαθητής καλό μου! Μόνο αυτό είσαι . Έλα, πάμε ξανά!
Εδώ είμαι, μαζί σου!
- Επιτέλους!! Είμαι χαρούμενος ! Είναι όμορφο!
Με χρυσή κλωστή!!
- Το είδες; Τώρα που τα κατάφερες ,
πάμε να το αμολήσουμε έξω!
- Τόση ώρα παιδεύτηκα για να το αφήσω να φύγει;
- Ναι καλό μου! Έτσι είναι η γνώση! Κοπιάζεις για καιρό,
κάνεις λάθη, στεναχωριέσαι μα
στο τέλος εκείνη σου δείχνει το δρόμο που θα πάρεις .
Πάνω!! Εκεί θα πας! Πάνω παιδί μου!
Να πετάξεις στους αιθέρες, να γνωρίσεις τη ζωή!
Τώρα έχεις το μπαλόνι σου να κρατάς!
Αφιερωμένο στους 25 μαθητές μιας Πέμπτης Δημοτικού
κάπου στη Χαλκίδα
Τους δικούς μου υπέροχους μαθητές!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου