Μου είπες,
δεν χρειάζονται
τ' αποσιωπητικά στην
ροή της σκέψης σου.
Και τινάζω τις μνήμες μου,
πάνω στο χαρτί.
Κάνοντας την αυτοψία τους,
η πένα μου γίνετε κοφτερή λεπίδα
Καρφώνετε πολλές φορές
στην ίδια πληγή.
Αποσιωπούν, αδούλωτο φεγγάρι,
στάζει αίμα και χολή
το στέρνο των αστερισμών
Ζητάει η μέθη
αλήθειες ν' αποσπάσει
Γνέφει η σιωπή
σταλαγματιές βροχής.
Φουμάρει η καταιγίδα
ένα τσιγάρο
Δύσκολο το πεδίο
της υπεκφυγής
Η λάβα της αυγής
στ' άβατα εισβάλει
Διαβάζοντας τ' ανείπωτα
μαρτυρικών εποχών
Πενθούν οι κουκίδες αποφυγής
Οι οδυνηρές πληγές των
<<Κυνικών Καυμάτων>>
αποχωρούν με την άφιξη
Ντίνα Μήλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου