Πανάρχαιο το λάθος της μνήμης
να εγκαταλείπει τις ιστορίες
εγκαταλειμμένων σπιτιών.
Δεκαετίες περνούν
και οι μέρες βουβές
μαυροφορούσες σέρνονται στα χαλάσματα.
Γδέρνοντσι οι στιγμές
στου χρόνου τις σχισμές.
Ώσπου πέφτουν μέσα
και ούτε ένας ψίθυρος δεν ακούγεται.
Μόνο κάπου, κάπου
έρχονται οι κουκουβάγιες
γίνονται μοιρολογίστρες
καθώς περνούν οι σκιές των ανθρώπων
εκείνων, που κάποτε έζησαν εκεί.
Και μετά σιωπή.
Ώσπου έρχεται η καταιγίδα.
Εισχωρεί στις σχισμές
να αποτελειώσει τις στιγμές.
Σίγουρα οι μνήμες σβήνονται.
Ξεριζώνονται από τα θεμέλια.
Άλλωστε, ρηχά τα θεμέλια
αυτών των ερειπίων...
Οι μόνες βαθιές ρίζες
ο πόνος των σκιών των ανθρώπων
καθώς, συναντιούνται με τις στιγμές
που δεν έζησαν
πριν ο χρόνος με ερείπια
χτυπήσει τον πρώην οίκον τους.
Και εσύ, σαν διαβάτης, τα θωρείς.
Ποιοι άραγε, έζησαν, σε τούτα τα σπίτια;
Ποιες αγάπες, ποια μίση
στίλβωσαν στιγμές
και ωρίμασαν ζωές;
Που τώρα, τα ριμάζει η λήθη.
Πρόσφυγας, ζει ο πόνος
ο μόνιμος κάτοικος.
Βάσω Ιορδάνου Κοσμίδου
Από το υπό έκδοση βιβλίο μου: " Ορθή Πορεία Ψυχής"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου