Μεσα στο αμφιβολο της Μοναξιάς σκοταδι....
Εξόριστοι απ'τη Μαρμαρυγή των φώτων και των κραδασμών
πνεύματος μυστικού
κάποιων Αισθησεων που κρυφοζουν κατω απ'τη νάρκη
του Χειμώνα.....
Μεθοδικά μ'ένα χαμόγελο πικρό, μαζευουμε της ημερήσιας
τύρβης τη σπονδο
καθως στο τζαμι ακουμπά το γαλατενιο χνώτο της η Νύχτα...
Αβατες Τουτες οι βραδιές που το φως εγκυμονουν
στο σκληρό Ουρανό τους
Μακαριες οι Στιγμές που αποζητουμε καποιων παλιων ονειρων
μας τους ίσκιους καθως βλεπομαστε στα ματια σκεφτικοι......
Ενας απ'τον αλλο προσμενοντας μια ψευτικη εστω Υποσχεση.
Μπορεί και να μην ζει ο καιρος σ'αυτές τις ωρες τις ακινητες..
Μα η μνήμη ακεραια εδω επιμενει στα γυρισματα του χρονου...
Αντανακλα μια Ηχώ ενος αλλου κόσμου που Αγαπησαμε
Κι αδύνατο καθε φορά να μην μας ταραξει τη Γαληνη...
Την Ήρεμη θλιψη που με τοση Αγρυπνια αποκτήσαμε...
Μια ρεμβη απο παλιά που ρωμαλεα μας περιπαιζει...
Μάγισσα Αισθαντική που καποιο παθος προφητευει...
Μαχαιρι η ωρα η Ερωτική που απ'την οδυνη ορμωντας
αλαθητα το στοχο βρισκει
Και Πυρακτωνει δάχτυλα και Καρδιά
Ετσι για να γυρνας αναλαφρα στο Χρόνο
Σκορπωντας Μνημης χαρακιες.
Τη Ληθη να σκαλισεις..
Σπορους λεξεων να Φυτεψεις...
Σε Άψυχη σελιδα να Καρπισουν...
Σαν Ικεσια Στερνή των Ημερών που αντεχουν
στην Καταστροφή...
Να μείνει ο Νους Εκεί που Ευδοκιμεί
η Ευαρεσκεια των Λουλουδιών..
Χελιδόνι ακομη μιας Άνοιξης βουβης κι Απομακρης...
Μόνη μας Λυτρωση σε Τουτη την Υποταγη...
Να Περισώσουμε Τ'Απομειναρια της Ζωής μας
Νίκος Κατριμουστάκης.
ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΚΑΤΕΥΩΔΙΟ...
{* ταξινομησαμε επιμελως το χαος....
Και μενουμε μονάχοι να το ατενιζουμε...*}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου