Ασπρόμαυρες Άνοιξες... Κατερίνα Πήττα.

Στην αγκαλιά τ' ανοιξιάτικου σύθαμπου

παγιδευμένες οι σκέψεις,

ασφυκτιούσες ορδές, π' αλλαλάζουν!

Κιοτέψαν οι στίχοι,

ξεκούρδιστες οκτάβες και χορδές

π' άχνα δε βγάζουν!

Σα να τέλειωσ' η νιότη του κόσμου...

Τα όνειρα, δαυλιά σβηστά,

περί άλλα τυρβάζουν...

Σκιές, ρωγμές στη νύχτα την ακοίμητη,

φτύνουν κίβδηλες ελλείψεις,

καταπίνουν προσδοκίες, περιπαικτικά!

Θέ μου, μη μ' εγκαταλείψεις...

Ηχηρές απουσίες,

αθόρυβες λεηλασίες!

Ασπρόμαυρες Άνοιξες,

κορνίζες, σ' ασάλευτους τοίχους,

θλιμμένα κοιτάζουν...

Στη δίνη τ' ανεκπλήρωτου,

δυο χρόνια τώρα χάθηκα...

Τίποτα δε γεύθηκα ολάκερα...

όλα μισά και σπαράζουν!

Σα να τέλειωσ' η νιότη του κόσμου...

Θέ μου, μείνε φως κι οδηγός μου!

Κατερίνα Πήττα

11/04/2021