Οι δικοί μου άνθρωποι
είναι δικοί μου όσο τους θυμάμαι
Σβήνουν όταν χάνονται
απ’ της ψυχής μου το βλέμμα
κι αμέσως με πνίγει η μοναξιά
Τουλάχιστον να συγκρατούσα
εκείνους π’ αγάπησα και μ’ αγάπησαν
Τις κρύες νύχτες του χειμώνα
δίπλα μου να τους αισθάνομαι
να μου κρατούν συντροφιά
Αλλά τι παθαίνουν όλοι
και σιγά σιγά εξαφανίζονται
που σαν ξένοι συνωστίζονται
έξω απ’ του νου μου την πόρτα
και βιάζονται
17/4/2021
Γιώργος Καραγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου