Πόσες νύχτες δεν ξαγρυπνησα περιμένοντας ν'αντικρισω
την φωτεινή πλευρά του φεγγαριού.
Το λαμπρό σέλας ν'αγκαλιασει με θαλπωρή
την μαγεία του κόσμου. Σταλιτσες και ψίχουλα φωτός
να ενσαρκώσουν βασανισμένες ψυχές.
Πως παγώνει η ζωή καθώς μεγαλώνουμε!
Οπως το σύμπαν παγώνει κι αλλοτριωνεται
απ' τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο έρωτας είναι το μεγάλο Μπινγκ Μπανγκ που γεννά
τους κόσμους. Η αγάπη η ελκτική διάθεση των πλανητών.
Η αγάπη για να ανθίσει, την ζωή μας πίνει,
ζει στα λουλούδια που μας μάγεψαν ,
στα τραγούδια που μας εμπνευσαν,
απαγγέλει τα ποιήματα μας,
τρέχει με τ'οξυγόνο της πνοής μας,
παίρνει ρυθμό απ'την καρδιά μας,
χορεύει με την σκιά μας, με το φως μας ανατελει,
δύει με το φύτεμα του ονείρου σε εύφορη γη,
απίστευτη ομορφιά όταν ο σπόρος της φυτεύεται
κι η ελπίδα θεριευει. Μωρό τραγουδά σαν αηδόνι,
νέα χορεύει παιχνιδιάρικα σαν τις ψηλές ευλύγιστες
φυλλοσιες στις παρορμησεις του ανέμου,
ώριμος δημιουργεί το αύριο,
γέρος αναρωτιέται τι έχει σημασία μπρος στον
Το πρώτο κλάμα κι ο τελευταίος ψυθηρος μας.
Κανένας κόμπος και καμιά αδικία δεν μένει μπρος
στον θάνατο. Μια στιγμή η γέννα,τόσο κι η καταστροφή.
Μα μια στιγμή μόνο δεν φτάνει για να φιλήσεις τον
πόνο και να λυτρωθεις.
Ζητάς ν'απλωθεις, σκληραινοντας τα σύνορα σου
παρότι η ακίδα που μπήκε εντός σου γεννά το
μέλλον με ηδονικα αχ και φέρνει το μέσα σου
στο σκοτεινό καταστροφικό κόλπο του κόσμου.
Όπως μια μαύρη τρύπα χορταινει απ'το φως κι
από ζήλια δεν το αφήνει να φύγει.
Στην χωρίς αγάπη βίαιη ένωση συμπηκνωμενης ύλης.
Πόσο θα ήθελα ν'αραιωσω ελεύθερος από κάθε
εγώ και να διαπεράσω τα σύνορα σου μπρος
στα απλανή βλέμματα του ορίζοντα που κοιτάνε
μόνο το άπειρο. Χίλια<< σ'αγαπω>> κι αν έλεγες,
άγνωστη ακατάληπτη γλώσσα για μένα.
Τώρα που τα ερημονήσια γίναν τουριστικά θέρετρα,
οι μυστικές παραλίες κοσμοπολίτικες περατζαδες,
οι χάρτες θησαυρών λιωσαν στην σκοτεινή υγρασία
των αζητητων και ατεκμηρίωτων στοιχείων.
Από δορυφόρους καταγράφηκαν κι εγκρίθηκαν
της γης οι τοπιογραφίες, αποχωρισμενες απ'τα
ψυχογραφηματα των διαδρομών και τους μύθους
των μαγικών δασών. Θυμάμαι πως μαζί θαψαμε
τον θησαυρό μας,έλαμπαν σαν σμαράγδια τα μάτια σου,
Χρυσάφι οι άκρες των μαλλιών σου κάτω απ' τον ήλιο,
λάμψεις σαν αστέρια
ή διαμάντια περιπαιζανε απ' τον βυθό των ματιών σου.
Ο θησαυρός μας μια αγκαλιά λέξεις,
σε θέλω,
σ'αγαπώ,
σε ποθώ,
αφορμές για να κρύψεις λίγα γράμματα μυστικά,
να σωθούν απ' του θεαθηναι και της ακρόασης
τις ανυπόστατες φήμες.
Ένας χάρτης που ξαναμνημονεύει τον θησαυρό,
μπρος στου αυτοσχέδιου κώδικα τον εθισμό της λήθης ,
όταν τα μάτια φεύγουν γελώντας με τα παιχνίδια,
κυνηγημένα λέγοντας μόνο για σήμερα.
Μασημένα ρουμπίνια τα επίμονα φιλιά που τραβηξανε
περισσότερο κόκκινο απ'την καρδιά κι εσταξαν σαν
λάβα μέσ'την θάλασσα ψυθηριζοντας τα μυστικα της,
χτίζοντας παραδείσια νησιά.
Νίκος Μοσχίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου