Μεγαλώσαμε στον ίσκιο μιας μουριάς
το σπίτι μας φτωχολογιάς λημέρι
Έπαιζε μαζί μας ο μικρός νοτιάς
θύμωνε, γινόταν κρύο αγέρι
Αχ , μύριζε φασκόμηλο το χέρι,
ανάμεσα σαν παίζαμε στ'αστέρια
και στης σελήνης το μικρό παρτέρι
μικρά παιδιά με κεραυνούς στα χέρια.
Πώς χτενίζει τα μαλλιά μας ο βοριάς
σαν τρέχουμε ξεχτένιστο ασκέρι,
χνάρια ψάχνουμε της περσινής φωλιάς
καίει ο ήλιος μέρα μεσημέρι,
μπροστά ο χρόνος έστησε καρτέρι
με ξόβεργες μας καρτερά στα χέρια,
αχ,να πιάναμε ένα πεφταστέρι
μικρά παιδιά με κεραυνούς στα χέρια.
Όλα στη λήθη χαθήκαν μονομιάς
που πήγατε όνειρα ποιός ξέρει,
ίσως να το ξέρει ο ίσκιος της μουριάς
ίσως το θυμωμένο το αγέρι,
που κόπασε σάν ήρθε μεσημέρι
Χωρίς φωνές τα σκοτεινά νυχτέρια
Κρυμμένο μένει κάποιο καλοκαίρι
μικρά παιδιά με κεραυνούς στα χέρια.
Άραγε στης φτωχολογιάς τα μέρη
στήνουν ακόμη δόκανο στ'αστέρια
Κρατούν φασκόμηλου ανθούς ποιός ξέρει
Κτενά Ρούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου