Έλα... Δέσπω Πηλαβάκη.

Είπες θα φύγουμε μαζί αλλά βιάστηκες ,

θαρρώ ετούτη τη φορά πως ξεγελάστηκες

Στου άλλου κόσμου τα σοκκάκια περπατάς ,

κι όμως στον ύπνο μου , μου λες πως μ αγαπάς

Έφυγες μόνος και πλανιέσαι στα σκοτάδια ,

μα η δική μου η καρδιά έμεινε άδεια ,

και τριγυρνώ κι αναζητώ το κάτι άλλο

που θα μου πει πως ειν το δίκιο σου μεγάλο

Της λησμονιάς μην ακουμπήσεις το νερό,

όσο κι αν καίγωνται τα χείλη από τη δίψα ,

να μ αγαπάς , να μ ακουμπάς , να σε θωρώ ,

δεν το πιστεύω πως τα μάτια σου εκλείσαν

Και μια βραδυά όπου κανείς δεν θα μας δει,

πάρε το χέρι μου να φύγουμε αντάμα,

μόνη δεν θέλω πια να βρίσκομαι στη γη ,

τιμωρημένη για να πνίγομαι στο κλάμα

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ