Σαλαμίνα, Αμμόχωστος, Έγκωμη... Αντριάνα.

Θέλω να κουβεντιασω με το μάρμαρο.

Να το ρωτήσω πως άντεξε την μπότα τους.

Να κουρνιάσω στου κίονα την κόγχη

να ψηλαφίσω τις ανάσες του Τεύκρου,

του Αίαντα, του Τελαμώνα...

Να προσφέρω χοές στο Θεό του χθες.

Ποια θεία φρόνηση άφησε τα καράβια

να ξεφορτώσουν τόσο θάνατο και τόσο

μίασμα; Τόσο θρήνο κι οδυρμό;

Να χωθώ μέσα στο χορτάρι ν' αντικρύσω

τα κορμιά των εφήβων στο λουτρό,

τα κόκαλα των αγνοουμένων μέσ' εδώ.

Με τα νύχια να σκάψω το χώμα το ιερό.

Σίγουρα αίμα θα βρώ, ελληνικό. Ποτάμι

ολάκερο θαρρώ...

Ν ανέβω στο θέατρο και να βγάλω φωνή

απ της ορχήστρας τον κεντρικό κορμό.

Ν ακουστεί μέχρι την Κερύνεια,

το Βόσπορο την Σμύρνη τον Πόντο,

την Τροία Ετούτο τη γης, Βάρβαρε, που

με μένος τη κτυπάς, δεν έχεις σθένος

στον τόπο σου να τηνε πας.

Δεν έχει πιασίδια να την σηκώσεις.

Ετούτη η γη είν' ελληνική από πάππο

σε γονιό.

Κι αν δε σας διώξω γώ, έχω γιο,

δισέγγονο, εγγονό...

Άντρη Περικλέους (Αντριάνα)