Ο τελευταίος χορός... Ριάννα Ζιβανού.

Μέσα στο μαβί σκοτάδι στην ίδια φωτιά αγκαλιάστηκαν,

δίχως λέξη,σε ένα χορό να εξαγνίσουνε το χαμένο χρόνο

έστω σαν θάνατο γλυκό και ανεκπλήρωτο.

Τα βήματα ξεφρενιασμένα και ανυπότακτα,

σμιλευμένες γραμμές ποδιών, ιδανικές στροφές,

μάτια ατίθασα και ένα δάκρυ ανάμεσα σε δυο χαμόγελα.

Χειροκροτούσαν οι θεατές σε μια προσπάθεια τον χορό να παρατείνουν.Επιστατούσαν τον έρωτα την απαράβατη ώρα!

Μα αυτή περήφανη χαιρόταν, νεκροί της έμοιαζαν

εραστές σε αιωρούμενο χρόνο.

Ήχοι σαξάφωνου, καπνοί, πνιγμένα αρώματα, κόκκινα βλέμματα

και άδειες μποτίλιες αψέντι περνούσαν εκείνο το βράδυ επάνω

στο κορμί της, που υψώνονταν απότομα σαν μεθυσμένος

άγγελος που βρίσκει φυγή απ' την μιζέρια του κόσμου .

Τα βραδινά φώτα σβήσαν!

Και αυτή τόσο ζωντανή ακόμη εύθραυστη, τρυφερή ,

ευτυχισμένη! Πρώτη φορά ευτυχισμένη!

Ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από το μυαλό του,

το στόμα του γεμάτο αφρούς.

Το μέτωπο του ακουμπισμένο πάνω στα κρύα τζάμια..

Σκοτώσαν έναν άνθρωπο!

Σκοτώσαν έναν άνθρωπο!

Ήταν ο τελευταίος χορός..

Ο πρώτος και τελευταίος της έρωτας.

Ριάννα Ζιβανού.