Τύχη Αγαθή... Κατερίνα Πήττα.

Ταξίδια όμορφα τούτη η ζήση

μου εχάρισε πολλά!

Ταξίδια μαγικά κι ονειρεμένα.

Μα πουθενά δε βρήκα

τόπο, που να σκιρτάει το αίμα μου

μόλις το χώμα του ξυπόλητη πατήσω.

Που να μ' αναγνωρίζουν τα λιθάρια του

και να μου γνέφουν στοργικά,

τα γέρικα κλαριά του.

Τι κι αν οι άνθρωποι που γνώριζα

όλο και λιγοστεύουν...

Κατηφορίζω στ' Άη Κωνσταντίνου

τους φιλόξενους διαδρόμους.

Εκεί π' αμέριμνες ψυχές αγαπημένες,

με καλοδέχονται, με παίρνουν αγκαλιά

τα νέα τους μου λεν συγκινημένες

και πριν το σούρουπο,

στα μνήματά τους τα ευρύχωρα,

γυρνούν ησυχασμένες!

Εκεί, σαν έρθει η ώρα η... καλή,

και μου χαμογελάσει η τύχη η αγαθή,

θα 'θελα να απιθώσουν το κορμί μου...

Στον τόπο που μ' αναγνωρίζουν τα λιθάρια του

και μου γνέφουν στοργικά, τα γέρικα κλαριά του.

Εκεί, που ως κι θάνατος μιλάει ανθρώπινα

κι έρχεται και γλυκαίνει...

Κατερίνα Πήττα 04/07/2021

Φωτογραφία: Λεόντιο Νεμέας