Και είναι η μέρα που θέλεις να κλείσεις τα μάτια σου
και να πεις δε θέλω να έρθει το ξημέρωμα.
Η σιωπή και η θλίψη κι ο παραλογισμός...
Δεν έχει, ούτε τέλος, μα ούτε αρχή η αιώνια περιπλάνηση
Κλείνω τα αυτιά μα ηχούν ακόμα σειρήνες
Πολέμου.
Τα παιδιά
Στα παιδιά είπα ψέματα
Και με κοίταξαν στα μάτια για να δουν
και να καταλάβουν τι τους έλεγα.
Μα εγώ είπα τώρα προχωράμε
Που μου λένε;
Μα δεν ήξερα τι απάντηση να δώσω σε εκείνο το που;
Ήθελα να πω για ένα μεγάλο ταξίδι
Για ένα καλοκαίρι
Για κάτι ευχάριστο
Αλλά εκείνες οι μαύρες σειρήνες...
Αδιάψευστα με κατέκλυσαν.
Τα τρύπια ιδανικά, οι άδοξες μέρες έρχονται στα χείλη.
Τέτοιες ανήθικες λέξεις ξεστομίζω.
Τα χέρια μου βάζω στο στόμα και το φράζω
Να μην πάρω ανάσα..
Να κρατήσω την αναπνοή για να ξεφουρνίσω μια λέξη μόνο..
"ΣΥΓΝΏΜΗ"
Μα τούτη η λέξη έχει χάσει μια για πάντα την έννοια της.
Και μου ήρθε να την πω πολλές και πολλές φορές
"ΣΥΓΝΏΜΗ"
Μα το στόμα μου μάτωσε και το αίμα κύλησε
Ειρήνη Λεοντάρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου