Στους φωτεινούς λαβυρίνθιους δρόμους αγάπησα
ένα δέντρο και μια θάλασσα.
Αγνάντευε μακριά
Δεν το έσκιαζε "ούτε φόβος, ούτε χολέρα καμιά"
Προσευχήθηκε με ταπείνωση,
σιγομουρμούρησε στα στάχυα.
Του είπε για τον πόθο του μπλε για εκείνη
την απεραντοσύνη που δε θα έφτανε ποτέ
Παράκληση στο Θεό κάνει!
-Δώσε μου ρίζες να φτάσω σε κείνη
να ξεδιψάσω στην αλμύρα της.
Δώσε μου κλαδιά να τη σκεπάσει η φυλλωσιά μου
Κι αίφνης το Χάδι Του άγγιξε την ταπεινότητα
των σταχυών. Ένα ξανθό χαλί απλώθηκε
για να έρθει εκείνη, μια άλλη Άνοιξη την είπαν.
Κατέβηκε από τον Ουρανό είπε κάτι στο δέντρο
κι εκείνο χαμήλωσε κι άλλο και δάκρυσε.
Έμεινε μόνο του με εκείνη τη λαχτάρα
Το ξερε πως ήταν αυθάδεια
Μα τη ζήλεψε τη θάλασσα του και την πόθησε
Πολύ... Κι έμεινε με τα στάχυα κάτω να τους μιλά
για το όνειρο του που φούντωνε κάθε μέρα.
Κι έμεινε έρημο με εκείνο το χρυσό κι απέριττο
με εκείνο το ανεκπλήρωτο όνειρο και το ανεκτίμητο
Ειρήνη Λεοντάρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου