Φοβάμαι να κατηφορίσω στο γνώριμο σοκάκι …
Στέκομαι κρυμμένη σε μια γωνιά και παλεύω με τα βήματα
με τ΄ανυπάκουα παλιά παπούτσια, που μου είχες αγοράσει
από την παλιά αγορά των ζητιάνων …εκεί δίπλα στη μικρή
πλατεία της αγάπης …που αγκαλιασμένοι μπήκαμε μια μέρα
και για να μου κάνεις το χατήρι άδειασες τους πάγκους από
τους μικρούς πωλητές των χαμένων ονείρων …
Ακόμη τα φοράω …δεν τολμάει το χέρι να τ΄αφήσει στην γωνιά
να τα σκουπίσει … να τα κρύψει στο πιο σκοτεινό μπαούλο …
μέχρι να μην μπορώ να κάνω βήμα θα τα φοράω …θα τα στολίζω
στα πόδια μου και θα περπατάω στις γειτονιές των αγγέλων που
βολτάριζες την αγάπη μας …στα σοκάκια που το αγιόκλημα
μεθάει και η ροδιά τάζει τύχη και δώρα διαλεχτά στα άμοιρα
ζευγάρια αυτής της ζήσης …
Τώρα ξέρω πως μονάχα αυτό ήμασταν …ένα άμοιρο ζευγάρι
του ονείρου …μια μικρή ευχή στο Σύμπαν που μόλις
και μετά βίας ακούστηκε σαν ψίθυρος
ανάμεσα στους αβάσταχτους θορύβους αυτού του κόσμου …
Κάθε βράδυ υπόσχομαι στον θεό θάνατο πως αν με πάρει
κοντά του δεν θα τα ξαναφορέσω …κάθε νέο ξημέρωμα η Αυγή
μου τα φέρνει κάτω από κρεβάτι …πλυμένα με θαλασσινό νερό και σκουπισμένα με βαμβάκι ονείρων …τα φοράω σαν να΄ναι η συνέχεια των ποδιών μου και ετοιμάζομαι …κάνω υπομονή μέχρι η μέρα ν΄αποτραβηχτεί στην αγκαλιά του σούρουπου και μετά βγαίνω ξανά αναζητώντας πάντα εκείνο το μικρό χωριουδάκι που κάποτε μου είπες πως θέλεις να χτίσεις τ΄όνειρο σου …
Ακόμη και να το βρω δεν θα΄ρθω …τα παπούτσια που μου χάρισες δεν θα με φέρουν κοντά σου …ξέρουν και αυτά πως τα βήματα σου τώρα πια ακολουθούν άλλα …καινούργια παπούτσια μιας άλλης αγάπης …
Κουρασμένη κάθομαι στη γωνιά που έκλεβες τον χρόνο …που
έδινες όρκους και αναφιλητά … Κοιτάζω τα φθαρμένα
παλιά παπούτσια …πλημμυρισμένα δάκρυα έχουν κατοικήσει μέσα τους διώχνοντας μακριά τα δυο μου πόδια …
Ένα φτερούγισμα ήχου στη σιωπή μ΄έκανε ν΄ανατριχιάσω …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου