Ξέρεις πως με λένε, που μένω, αλλά δεν με γνωρίζεις.
Δεν ξέρεις τι πέρασα, δεν ξέρεις τι έκανα, –
ακόμη περισσότερο, δεν ξέρεις τι μου έκαναν.
Μη με κρίνεις.
Δεν έχεις ιδέα πως είναι οι μέρες μου, ποιούς φόβους
παλεύω να νικήσω. Δεν ξέρεις τι με σταύρωσε,
από τι θέλω να ξεφύγω. Γι’ αυτό σε παρακαλώ, αν μπορείς,
μη με κρίνεις.
Είμαι μια σειρά από μικρές νίκες και μεγάλες ήττες.
Να όμως !
Κατάφερα να φτάσω εδώ, τώρα, ακόμη ζωντανή
και να σου μιλώ για μένα.
Αυτό είναι μια ακόμα μικρή νίκη.
Είμαι εδώ.
Δεν παραιτήθηκα τελικά..και στο ζητώ ευγενικά, αν μπορείς,
μη με κρίνεις.
Δεν ξέρεις τι προσπάθεια έκανα για να σηκωθώ
απ’το κρεββάτι μου σήμερα.
Δεν έχεις ιδέα πόση ώρα προσπαθούσα να πείσω
τον εαυτό μου ν’ απλώσει το πόδι, να κάνει την
πρώτη κίνηση. Το’ κανα όμως και είμαι εδώ.
Γι’ αυτό σε παρακαλώ, αν μπορείς,
μη με κρίνεις.
Με κόπο στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη μου
και προσπάθησα να αποδεχτώ την εικόνα μου.
Αρνήθηκα.
Όχι, δεν είμαι εγώ.
Τα μάτια μου είναι σβηστά.
Πως άφησα να σβήσουν τα μάτια;
Άναψα ένα κερί όμως, βρήκα μια σταγόνα κουράγιο
για να μιλήσω με το σκοτάδι μου και..είμαι εδώ.
Γι’ αυτό σε παρακαλώ,
μη με κρίνεις.
Βγήκα στο δρόμο.. ξύπνια απ’τα χαράματα και τώρα
είναι μεσημέρι. Το μπόρεσα όμως τελικά.
Τόσες ώρες αγώνας να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι..
Ναι, είμαι λίγο ατημέλητη, τα μαλλιά μου αχτένιστα
ριγμένα μπροστά, το τζην μου κάπου τρύπιο
και η μπλούζα μου τσαλακωμένη.
Μη με κρίνεις.
Βρήκα τη δύναμη και ντύθηκα όσο καλύτερα
μπορούσα -δεν είχα πολύ κέφι, ξέρεις.
Έριξα λίγο νερό στη μούρη μου και να..
Σήμερα κατάφερα να’βγω στον Ήλιο.
Χτες δεν το μπόρεσα. ΣΗΜΕΡΑ όμως είμαι Εδώ !
Γι’ αυτό σε παρακαλώ, αν μπορείς,
μη με κρίνεις.
Δεν ξέρεις ποτέ στ’ αλήθεια τις μάχες μου,
τα πεδία που πέφτει και κυλιέται η ψυχή μου.
Δεν ξέρεις πως αιμορραγώ κάθε φορά που με κρίνεις.
Γι’ αυτό δεν σου κρατώ κακία.
Δεν ξέρεις.. και στο ζητώ ευγενικά..
Αν με δεις στο δρόμο να περπατάω σκυφτή,
να σε προσπερνώ βιαστικά με σφήνα χωρίς
να ζητώ συγγνώμη δεν είναι ότι είμαι αγενής.
Είναι ο φόβος που με κυριεύει και θέλω
να τρέξω μακριά από τον κόσμο.
Δεν βλέπω.
Δεν σε βλέπω.
Δεν είναι ότι είμαι αγενής.
Είμαι εκείνη την ώρα τυφλή.
Συγχώρεσέ με.
Μη με κρίνεις.
Αν μπορείς,
σε παρακαλώ,
μη με κρίνεις.
Κάνω μικρά βήματα σιγά-σιγά προς τη ζωή
αλλά έχω ακόμη δεμένη γύρω από τη μέση μου
την πέτρα που με τραβάει πίσω στη μήτρα.
Περπατάω μπροστά όμως. Ένα βήμα τη φορά.
Κι αυτό το βήμα με φέρνει πιο κοντά στο όνειρο.
Μια ακόμη αναπνοή.. μια ακόμη νίκη και..
Είμαι ακόμη εδώ !
Γι’ αυτό σε παρακαλώ,
αν μπορείς,
μη με κρίνεις.
Έχω δρόμο ακόμα και θα υπάρξουν κι άλλες μέρες
σαν κι αυτές. Ο δρόμος είναι μοναχικός, ολόδικός μου.
Ένα βήμα τη φορά και ο στόχος έρχεται πιο κοντά.
Το ξέρω πως σε λίγο, αυτό που φάνταζε αδύνατο
θα αρχίσει να γίνεται δυνατό.
Ένα βήμα..
Μια αναπνοή..
μία ακόμη νίκη.
Είμαι και σήμερα εδώ.
Και στο ζητώ ευγενικά, αν με δεις ξανά, μη με κρίνεις.
Αν μπορείς, σε παρακαλώ,
μη με κρίνεις.
Μπορεί να φαίνομαι λίγο χάλια, αλλά είμαι νικήτρια.
Φορώ το στεφάνι του νικητή κι αν δεν μπορείς
να το δεις είναι επειδή με κρίνεις.
Κι αφού δεν μπορείς να βάλεις τα παπούτσια μου
και να περπατήσεις το δρόμο το δικό μου στο ζητώ
ευγενικά, για τελευταία φορά.
Ευαγ. Βασιλείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου