Του Φθινόπωρου άγγιγμα... Νέλλη Κουμεντάκη.

Φοβάμαι το πέρασμα

του χρόνου, τ' ανατρίχιασμα

της ψυχής,τα λησμονημένα τα θέλω

όταν η σιωπή θα'χει φωνή!

Κι εσύ μοιάζεις με τη νύχτα

απόμακρη αγάπη τυλιγμένη στη σιωπή,

κι εκείνο το φεγγάρι διορθώνει τις σκέψεις,

σωτήριο άγγιγμα φθινοπωρινή επιρροή!

Πόσο βίαιη νύχτα

κι απόψε ο ήχος του ρολογιού

μονοπωλεί, κ' η θυμησή σου η άσωτη

μου διεκδικεί τα φτερουγίσματα της ψυχής!

Δέσμια της σκέψης

κι εκείνη η λέξη στα χείλη

είναι τόσο δειλή, μια ανόητη νοσταλγία

με κυρίευσε με παραμονεύει απ το πρωί!

Φοβάμαι το πέρασμα

του χρόνου έχει τόση υπομονή, κι εσύ

μέσα μου κυριαρχείς,μα σε σκέφτομαι

έντονα η αλήθεια μου είσαι, της ψυχής μου εσύ!

Σκέψη θολή τάχα

το Φθινόπωρο φταίει η βελούδινή σου

αφή, η ο χρόνος ο άσπονδος η αναζήτηση

η διαρκής, απόμακρη αγάπη μεθάς σαν

το μπρούσκο κρασί!

By Νέλλη Κ.