Ο καθείς μας ζει στην δική του πραγματικότητα.
Όλοι είμαστε ένοχοι όχι για κάτι που πράξαμε στ, αλήθεια,
Δεν θα κριθούμε ίσως από κάποιον παρ, εκτός
του εαυτού μας που εξ αρχής
μας δίκασε και μας καταδίκασε.
Μόνο εσύ μπορείς να με δικάσεις,
μόνο εσύ μπόρεσες στο βάθος να με δεις,
μόνο εσύ περπάτησες μαζί μου.
Ήσουν ο κεραυνός και εγώ το δέντρο,
το καμμένο κλαδί, το χώμα.
Στα σκοτεινά μου σκαλοπάτια, έριξες φως μα και φωτιά.
Ύστερα χάθηκες,
πίσω από το ουράνιο τόξο,με είχες όμως ήδη σημαδέψει.
Κι εγώ, που ήμουν καταιγίδα,
απόμεινα μιά στάλα από δροσιά να λιάζομαι
στην ράχη ενός φύλλου.
Ας με σκόρπιζες τουλάχιστον στην άκρη του χειμώνα,
ας με άφηνες ουρά μιάς καταιγίδας,
μέσα μου να πέφτεις και να καίγεσαι,
δεν είμαι εγώ για καλοκαίρια, δροσοσταλιά δεν έχω γεννηθεί.
Νιώθω αδύναμη στον ήλιο,
σαν δάκρυ που στέγνωσε πριν να κυλήσει.
Έχουν και τα καλοκαίρια μπόρες θα μου πεις, και κεραυνούς,
μα εγώ εσένα αγάπησα, που μ, έκαψες στην άκρη του χειμώνα,
εσένα πάντα θα ζητώ, ώσπου να γίνω χώμα.
Θά προσπαθήσω να κλειδώσω την ψυχή μου,
Κανείς άλλος δεν θα με δει όπως εσύ κι αν ποτέ τα καταφέρω,
θα κλειδώσω μαζί και ότι πήρα από εσένα.
Αν δεν τά καταφέρω,
ας βολοδέρνω νεκροζώντανη, σταλιά μιάς καταιγίδας,
Κτενά Ρούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου