Δυό μάτια που με κοίταζαν στα μάτια με αγωνία
το χέρι του τρεμμάμενο άπλωνε στην γωνία
δόσε κι΄εμένα κάτι τις δόσε γιατί πεινάω
λέξεις καρφιά, με τρύπησαν και κλαίω και πονάω
με κοίταξε και ένοιωσα για μένα αηδία
είχα να φάω και να πιώ το λέω με κακία
γιατί εκείνο το παιδί που άπλωνε το χέρι
με μιά ματιά του τρύπησε μου κάρφωσε μαχαίρι
γιατί εσύ νάχεις φαί κι΄εγώ γιατί πεινάω,
γιατί εσύ ζεσταίνεσαι κι΄εγώ εδώ ψωφάω
μου φάνηκε πως ρώτησε με κείνη τη ματιά του
μα ήτανε αμίλητο ζούσε στην ερημιά του
δόσε κι΄εμένα ρε παππού άκουσα να φωνάζει
και πίστεψα πως νέμεση ήταν και με δικάζει
τα μάτια του με δάκρυα ήταν πλημμυρισμένα
με κοίταξε, δεν έβλεπε ήταν αφηρημένα
κι΄εγώ εκεί σαν άλαλος κοίταζα και πονούσα
πως το επέτρεψα αυτό σε ποιόν πλανήτη ζούσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου