Εκεί που λείπεις
η παιδιόθεν οδύνη.
Στο γυμνό δωμάτιο ν' αδειάζει
το βιβλίο.
Κι όλοι οι θόρυβοι των λέξεων
να ριγούν τα εδάφια της ψυχής.
Με ονόμαζες κατά πως ήξερες
τόσο πολύ από τότε
που άφησες πάνω μου
τις υπεροπτικές λάμψεις.
Τόσο πολύ από τότε να ανασαίνω
το όνομά μου
και να στερεύω την φωνή μου
με τραγούδια.
Έτσι να μαδάω την άνοιξη
για να μην αχρηστευθεί το δωμάτιο.
Το θαύμα σου κλείνει τις μέρες μου
σε πολύανθα ποιήματα.
Κι ο έρωτας στο θηριώδες υπάρχω
ψάχνει ανάσες στον έγκλειστο αέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου