Στιγμιαίες... Σκόρπιες...Λέξεις... Κατερίνα Κοτσιλίτη.

Αφουγκράζομαι,τήν ησυχία του δωματίου μου...

μεγάλος ο θόρυβος της....δεν την αντέχω....

ίσως, στό μπαλκόνι, να νιώσω καλύτερα....

Δύο σπίτια πιο πάνω ...ακούγονται τραγούδια και χοροί..

Να ζήσετε, πάντα ευτυχισμένοι... φωνάζουν...

γάμος είναι σίγουρα!!!!!!

Όχι φυσικά... μεγάλη δεξίωση... σε κάποιο κέντρο εστίασης.....

Οι καιροί που ζούμε....μας έχουν αλλάξει όλους...

Ίσως για καλύτερα..

Γυρνάμε στη δεκαετία του 60 και του 70 Μπορεί για το καλό μας.

Χαμογελάω και αναρωτιέμαι....

Άραγε..Πόσο θα τους πάρει να καταλάβουν ότι ίσως να έκαναν.... λάθος;;;;;;;;Ότι θα πρέπει να δουλεύουν και οι δύο..

Και τα παιδιά θα μεγαλώνουν με την μία ή την άλλη γιαγιά ;;;;;

Άραγε...πότε οι χωροί και τα τραγούδια...θα γίνουν μπλοκάκια..

γιά τους λογαριασμούς και τίς υποχρεώσεις;;;;;;;;

Καλοστέριωτοι εύχομαι από μέσα μου...

να ριζώσει η αγάπη τους ως τα βαθιά τους γεράματα.

Σκοτείνιασε,και το σπίτι βάρυνε.... Βάρυνε μαζί

με τη διάθεσή μου, Άρχισε να με πλακώνει το ταβάνι.

Να φύγω , ήταν η πρώτη σκέψη μου...

Άρπαξα τα κλειδιά του αυτοκινήτου και σκεφτόμουν ,

τις ειδήσεις ,που άκουγα, όλη μέρα....

ότι κάπου μάχονται γιά εδάφη.. αγκαλιά ο θάνατος.. 

μέ τήν ζωή.... Αυτή την στιγμή... 

τώρα....εκεί πόνος... και δίπλα μου γέλια και χαρές!!!!!!!

Όμως παρ'όλα αυτά υπάρχουμε ,στήν καθημερινότητά μας,

χωρίς σκέψεις για το αύριο....

Φοράμε ό,τι ρούχα και παπούτσια....μάς ....επιτρέπουν .....

να αγοράζουμε ...Τρώγοντας κοτόπουλο, πού έχουμε μάθει...

να το φτιάχνουμε γκουρμέ.... Πίνοντας κρασί... που κανονικά...

θα το βάζαμε.. στό μαγείρεμα.. Φυσικά, συζητάμε ..συζητάμε 

(( αν δεν παίζουμε με τό κινητό μας)) τά ίδια και τά ίδια.

Ευχαριστημένοι ,μέ τήν πολιτιστική επικοινωνία μας...

λέμε και ""Μη χειρότερα""γιατί στήν συνείδησή μας..

ξέρουμε... ότι υπάρχουν πολύ..μα πολύ χειρότερα...

Μάθαμε... ή μάλλον συνηθίσαμε ...τη μετριότητα

και τη φτώχεια μας (( πνευματική και κοινωνική ))

Όμως αισθανόμαστε ....περιστασιακά ταλαντούχοι....

Σίγουρα όλοι μας έχουμε ένα ταλέντο....

Για το οποίο αισθανόμαστε περήφανοι...

Κάτι είναι κι αυτό... Έτσι λοιπόν υπάρχουμε...

Υπάρχουμε παρ'όλες τις προσαρμογές.... τις κακουχίες

και τους έμμεσους εκβιασμούς....

Κρίμα...Με τις μπερδεμένες σκέψεις μου...έχασα τίς ομορφιές...

από τα τοπία.. πού εναλλάσσονταν ,γύρω μου.

Όμως κατάλαβα..ότι ο αληθινά τίμιος δρόμος.. είναι στρωμένος

με λάθη... απογοητεύσεις....δάκρυα.... όνειρα.... ελπίδες...

και την προσμονή της αγάπης...Οποιασδήποτε μορφής .....

Αρκεί να είναι αγάπη.....

Η μοναξιά είναι μια συνηδειτοποιημένη κατάσταση ......

Ενώ το να είσαι μόνος....Είναι επιλογή....Ίσως λάθος επιλογή.....

Όταν αγαπάς παίρνεις δύναμη.....Αλλά όταν σε αγαπάνε...

Παίρνεις κουράγιο...

Κατερίνα Κοτσιλίτη 11/10/2019