Το σύμπαν εξελλίσεται,σταδιακά κι αλλάζει,
και είναι αυτονόητο,η γη ν'ακολουθεί.
Ο κόσμος προσαρμόζεται στις αλλαγές και βάζει,
το λιθαράκι του κι αυτός,να μην αφανισθεί.
Απατηλή η πρόοδος,πλάνα η τεχνολογία!
Στις προσταγές του σύμπαντος,βουβαίνεται,χωλαίνει!
Στον κυκεώνα των καιρών χάσαμε την ουσία,
στις δίνες των προσαρμογών, ο άνθρωπος σωπαίνει.
Ξέχασε στην πορεία του αγάπη,σοφρωσύνη,
δεν έπινε τα γάργαρα,νερά σοφής πηγής.
Εδιωξε,απομάκρυνε,χαρά κι αδελφοσύνη,
που στους αιώνες στήριζαν θεμέλια της γης.
Ο παντοδύναμος Θεός,ο άχραντος πατέρας,
κρίθηκε ανεπιθύμητος κι ως τέτοιος λησμονήθει.
Ο άνθρωπος κατάντησε ένα αιμοβόρο τέρας,
που μόνο υλικά αγαθά,ποθεί να αποκτήσει.
Του κόσμου τα θεμέλια,η αγάπη κι η ειρήνη,
ποδοπατήθηκαν αισχρά,απο μαύρες λεγεώνες,
που έχουνε για σύμβολο,την γη να σιγοσβήνει,
πάνω σε λιγδερό πανί κι ως όργανα αγχόνες...
Η λαιμητόμος ίπταται,έτοιμη να κρεμάσει,
κάθε φωνή αντίδρασης σε όλο τον πλανήτη.
Συμβιβαστήκαμε λοιπόν,ο φόβος παρελάσει
κι η νοσταλγία μέσα μας,πόλος μικρού μαγνήτη,
για όλα αυτά που χάσαμε,που αφήσαμε να φύγουν,
που ήταν τα θεμέλια,τ'ασάλευτα της γης!
Πετάξαν σαν τα όνειρα,που δεν ξαναγυρίζουν
και μοιάζουν σαν απόστημα,μιας ανοιχτής πληγής..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου