Του κόσμου τα παραθύρια υπήρξαν τα μάτια σου...
τώρα σφαλιστά με παιδιάστικο πείσμα τα κρατάς κι από σένα...
δεν θες τον κόσμο να βλέπεις κι έτσι δεν τον βλέπω ούτε εγώ...
δε θες εμένα να βλέπεις παρά αυτό που ήθελες να είμαι...
συγνώμη αν η απογοήτευση είναι ό,τι από μένα πια ξύπνιο
τις νύχτες σε κρατά..δεν είπα ποτέ ότι είμαι αυτό που θες
μα αν δεν είμαι γιατί το θέλησες τόσο;
της γης οι αγκαλιές ήταν για σένα η δική μου κι ενώ
δε σε απαρνήθηκε, εσύ από άλλη γη με θωρρείς...
ποιος σου είπε πως είσαι αυτό που ήθελα εγώ;
ωστόσο θέλησα εσένα...
το δάκρυ είναι πια αφυδατωμένο πριν γεννηθεί...
το ποίημα; ανούσιο..ο καιρός μια καταχνιά εν μέσω
καλοκαιριού.. ψάχνω ένα χαμόγελο να γίνει σωσίβιο
σε μια θάλασσα τρελή που κολυμπώ...
ψάχνω ένα συρτάρι να χώσω μέσα σπαράγματα
να μην τα ακούω...ψάχνω κάποιο απομεινάρι αγάπης
για να ξυπνήσω αύριο και να ντυθώ ελπίδα...
αν υπήρξες...απόψε θα το αποδείξεις ..
θα με αφήσεις να σε πάρω μαζί στο ίδιο όνειρο..
αν υπήρξες...θα ανοίξεις τα μάτια σου και πάλι
και σάρκα σου θα γίνω...
αν υπήρξες..απλά δε θα είναι άδεια η αγκαλιά μου ποτέ..
πάλι αν δεν υπήρξες, δε με πειράζει..καιρό τώρα σου' χω
ετοιμάσει θέση περίοπτη στα πολύ βαθιά μου...
με έχω πάρει αγκαλιά και παλεύω να νιώσω τη ζωή
να ρέει μέσα μου...με έχω πάρει αγκαλιά ώσπου
να έρθεις εσύ να το κάνεις...
αν δεν υπήρξα..μη με θυμάσαι γιατί το ψυχανεμίζομαι
και σταματώ το κολύμπι..η ακτή δεν αχνοφαίνεται
καν όμως κι εγώ κουράστηκα..
αν δεν υπήρξα..μην μυρίσεις ποτέ γαρδένια γιατί
θα σε σκοτώσει... μη τραγουδήσεις για μένα ποτέ
γιατί θα σε ακούσω και θα αιμορραγήσεις πάλι
σαν κακοφορισμένη πληγή.. το όνειρο το αποψινό
θα αποφανθεί ποιος υπήρξε..τι υπήρξε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου