Στα μακρινά που 'μουν παιδί... Νίκος Ορφανίδης.

Ένα καράβι είναι η ζωή μου
και ταξιδεύει στους χειμώνες
το πνίγουν έρωτες κυκλώνες
κι εγώ εκεί ν’ ακροβατώ.

Στα μακρινά που ήμουν παιδί
και με παζάρευαν οι μοίρες
κουπιά μου δώσαν για ελπίδες
να μάθω να κωπηλατώ.
Με άφησαν μες τους άνεμους 
μαζί με τους αδικημένος
και την αγάπη μου παρθένα
στην αγκαλιά μου να κρατώ

Ένα λιμάνι ψάχνει το σκαρί μου

να ξαποστάσει το κορμί μου

να ρίξω άγκυρα δική μου

με τ’ όνειρό μου παραγιό