Δωδέκατη εντολή... Χρύσα Θυμιοπούλου.

Τίποτα δεν θυμίζει την πρώτη συνάντηση μέσα

από τον τελετουργικό δρόμο της σκέψης μας...

Κι όμως είναι τόσο όμορφη η διαδρομή της αγάπης,

που ζει τόσο απύθμενα ελεύθερα ο έρωτας.

Διχασμένο φιλί συμπληρώνει ένα παρατημένο παζλ,

που έχει σκονιστεί από του καιρού τους αιώνες...

Οι πύρηνες φωτιές όλου του κόσμου κοιμούνται

φοβισμένες και αντικρίζουν την αντοχή, ενός άγνωστου

εφιάλτη, που μαστίζει την υπομονή τους και υποτροπιάζει

το αρρωστημένο όνειρο, για μια ελπίδα

που δεν ελευθερώθηκε ποτέ...

Όπως η δική μας....

Κι όμως, ήρθες να μου δώσεις το τελευταίο φιλί,

γράφοντας με την τελευταία ικμάδα του μελανοδοχείου,

πως η σάλπιγγα του έρωτα, χορεύει τα λόγια

μιας βιεννέζικης μουσικής, προσκαλώντας το τέλος,

σε μια υποτυπώδη αρχή συμφωνίας..

Η τελευταία σιωπή, ακούστηκε μέσα στο ουρλιαχτό

της νύχτας και εσύ αποκοιμιέσαι στο παράθυρο της σκέψης.

Μια κόκκινη χαρμολύπη μουσκεύει τα σεντόνια του έρωτα,

πριν ξεμακρύνει η μεθυσμένη σου σκιά,

στο κατώφλι του αποχαιρετισμού.

Μη φεύγεις....

Η δωδέκατη εντολή μιας ξεχασμένης αγάπης,

κολάζει το μισοσκόταδο της αμαρτίας...

Μη βιάζεσαι, μην απλώνεις το χέρι στην ώχρα του θανάτου,

λίγο πριν η ζωή σου χαρίσει το τελευταίο μας φιλί.

Τα πορτοπαράθυρα της ζωής μου, τρίζουν από την υγρασία

του φόβου, και εγώ στέκομαι μονάχη από τότε που έφυγες

και ζω σαν ζωντανή νεκρή, τις μουσικές νότες

μιας απαγχονισμένης μοναξιάς...

Διχασμένες φωνές ξεσκίζουν την σάρκα του πιάνου

με μόνο ύποπτο, το συνένοχο δάκρυ της κραυγής.

Και εγώ επέλεξα να μείνω με τους πολλούς εφιάλτες

που εξαϋλώνονται στο πέρασμα της ανατολής.....

Εσύ, σε ποιον βράχο ακούς το κύμα των κοχυλιών,

αφού το πένθος του ουρανού διχάζει την ζωή...

Φως ή σκοτάδι...

Ελευθερία ή αγάπη...

Όλα μαζί γίναν ένα και εγώ έμαθα να ζω χωρίς εμένα..

Η μάζα είναι μια ανόητη οστεοθήκη στο πέρασμα του χρόνου...

Έτσι μου είχες πει συλλαβιστά, καθώς η νικοτίνη,

κέρναγε θάνατο τα σωθικά σου.

Και συ έχασες τα κλειδιά....

Να θυμάσαι, ότι σε έναν πόλεμο, πάντα καλπάζει η μορφή

του έρωτα, με καρμική πυξίδα, την δωδέκατη εντολή..

Εσύ επέλεξες το τίποτα...

Και εγώ έσκιζα τα γράμματα που σου έγραφα ένα, ένα,

μετά από κάθε χωρισμό...

Ουρλιάζοντας πάντα μέσα στο σαθρό κεφάλι μου,

οι λέξεις που μου 'λεγες κάθε φορά...

"Η μάζα είναι μια ανόητη οστεοθήκη, χωρίς ψυχή".

Χρύσα Θυμιοπούλου

Λογοτέχνις & Ηθοποιός & Στιχουργός