-Λένε πως άγγελος είμαι και, σκαλί το σκαλί,
τα μέλη μου να σύρω πρέπει, στο φως, ψηλά, για ν’ αποφτάσω.
Καταπονημένος από τ’ ανέβασμα φορές-φορές κατρακυλώ.
-Οι πτυχώσεις του χιτώνα μου να φταίνε;
-Μα άγγελος εν πτώσει, δίχως στην κόλαση να φτάσει,
άγγελος δεν λογίζεται.
Κι αυτό που εγώ στην πτώση τη μεγάλη μου αντάμωσα,
γλυκό ήταν κι εκτυφλωτικό·
το άρωμά του θυμάμαι, την κολασμένη του λαγνεία.
Τώρα πια σηκώθηκα και τη σκάλα νά ’βρω θέλω,
λίγο-λίγο ν’ ανεβώ -με τα φτερά μου δίχως- το Γολγοθά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου