Άραγε... Θωμη Μπαλτσαβια.

Άραγε ένιωσες να σε τυλίγει η ίδια μοναξιά..

η ίδια της γης ομίχλη που τύλιξε κι εμένα 

σε ένα κρεβάτι τύραννο; 

Ένιωσες στο πετσί σου την απουσία να γίνεται δέρμα; 

την απελπισία να γίνεται αίμα και να ρέει 

παγωμένο σε κάθε αρτηρία;

Ήταν ώρες καταραμένες...για αυτές τις ώρες λέω...

που με καρτερούσες..που σε καρτερούσα 

και η καρδιά είχε πάψει να χτυπά..

το μυαλό είχε γίνει μαύρο σύννεφο...

λέω για τις ώρες έπειτα που παρακάλαγα τον ύπνο 

να με λυτρώσει και ψυχανεμιζόμουν 

πως κάνεις το ίδιο...μας γέλασε και τους δυο ωστόσο... 

για τις ώρες λέω που τριγυρνούσε αν κοράκι 

η σκέψη γύρω μου πως σε χάνω.. ένιωθα πως το ίδιο κοράκι 

κύκλωνε και το δικό σου κομμάτι ουρανού...

Άραγε έχεις δει πιο εχθρική βροχή από αυτή 

που αυτοκτονούσε στα παράθυρα αυτή τη βραδιά; 

Αισθάνθηκες την αγάπη να λιγοψυχά και το βογγητό της 

να τα σπάει όλα μέσα σου; Να ζητά βοήθεια το κορμί όντας 

παράλυτο; ξέρω πως αυτά ακριβώς αισθάνθηκες κι εσύ...

Ήταν ώρες που μοιάζαν με θάνατο..για αυτές τις ώρες λέω...

που έγινε η μνήμη δολοφόνος και η μορφή μου το περίστροφο 

στα χέρια της...το ίδιο όπλο είχα στον κρόταφο 

από τη δική σου μορφή..λέω για τις ώρες που ανάσα 

μήτε δάκρυ δεν μας καταδέχτηκαν..που το όνειρο έγινε 

εφιάλτης και η τρέλα πάπλωμα..

Άραγε καταλαβαίνεις ποια είναι η επιλογή;