Ἀνοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ.
Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο.
Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς.
Ἀπ᾿ τὰ δυὸ παράθυρα μπαίνει ἕνα ἀμείλικτο φεγγαρόφωτο.
Ξέχασα νὰ πῶ ὅτι ἡ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα ἔχει ἐκδώσει δυό-τρεῖς
ἐνδιαφέρουσες ποιητικὲς συλλογὲς θρησκευτικῆς πνοῆς.
Λοιπόν, ἡ Γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα μιλάει στὸν νέο...
Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι,- δε θα φαίνεται
που άσπρισαν τα μαλλιά μου.
Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου.
Δε θα καταλάβεις.Άφησέ με να’ρθω μαζί σου.
Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές
μες στο σπίτι,αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια δε θέλω να τ’ ακούσω. Σώπα.
Άφησε με να’ρθω μαζί σου λίγο πιο κάτου,
ως την μάντρα του τουβλάδικου, ως εκεί
που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται η πολιτεία
τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη κι άυλη, τόσο θετική σαν μεταφυσική
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις,πως υπάρχεις
και δεν υπάρχεις,πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε
ο χρόνος κι η φθορά του. Άφησε με να’ρθω μαζί σου.
Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω
τον θόρυβο του φουστανιού μουσαν τον θόρυβο
δύο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,κι όταν
κλείνεσαι μέσα σ αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου,
τη σάρκα σου,κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες
του γαλάζιου αγέρα,μέσα στα ρωμαλέα νεύρα
του ύψους, δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
κι ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου η λύπη μου
είναι που δεν ασπρίζει κι η καρδιά μου).
Άφησε με να’ ρθω μαζί σου
Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα.
Δεν ωφελεί. Άφησε με να’ρθω μαζί σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου