Βλέφαρα που τρεμοπαίζουν για να αφήσω την ονειροχώρα
αλλά εγώ δεν είμαι πρόθυμη να φύγω ακόμη από κει..
εκεί συνέχιζα να είμαι στην όμορφη φυλακή των χεριών σου..
να αφουγκράζομαι τον καλπασμό της καρδιάς σου
και να αισθάνομαι αυτά τα χέρια να υλοποιούν τα μάγια τους
σε κάθε μου γωνιά..κάτι χτυπά και στα δικά μου στήθια
και με συνταράζει μα δεν είναι καρδιά..εγώ αντ' αυτής
πλέον έχω μια θάλασσα...αυτή τη θάλασσα που στο βυθό
της βρήκα εσένα επιτέλους ως ναυάγιο ..
Δε θέλω να ξυπνήσω επειδή δε θα'σαι εκεί..πως θα αναπνεύσω
δίχως τα χνώτα σου να ζεστάνουν την παγωνιά που κάνει
το κορμί μου μακριά σου; ακούω μια ακόμη βροχή
που δεν είναι πια θυμωμένη..απλά μονότονα σιγοτραγουδά
να καλοπιάσει τα πουλιά που σώπασαν κι ο ήλιος
που θα'ρθει θα τη μαλώσει..
γαργαλούν τα ρουθούνια μου μυρωδιές και οι αισθήσεις
βγαίνουν από το λήθαργο αυτοβούλως..η δική σου μυρωδιά
διαχέεται και με κόβει κομμάτια χίλια..σε αναζητούν αυθόρμητα
τα δάχτυλά μου μα τα χλευάζει το άδειο κρύο σεντόνι..
οσφρίζομαι ρόδο και γαληνεύει κάπως η θάλασσα καρδιά..
θυμάμαι πως από χτες βασανίζεται ένα κίτρινο στο βάζο..
μα τι με έπιασε και το έκοψα πριν την ώρα του;
ανατριχιάζω σύγκορμη και προφανώς δεν ευθύνεται μοναχά
η πρωινή ψύχρα..τα μάτια νικήθηκαν..άνοιξαν εντέλλει
και το ταβάνι είναι θλιβερό θέαμα...λίγη νικοτίνη
ίσως με σώσει.. ίσως..ειδεμή; θα αρκεστώ στην αναπόληση..
δε θα συμβιβαστώ ωστόσο με το ότι πρέπει να ντυθώ
την απουσία σου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου