Στο παρά ένα... Βάγια Μπαλή.

Στο παρά ένα τ’ άλλαξα όλα κι ανάσανα άφοβα, δίχως τύψεις.

Στρίμωξα τα χρόνια, άδειασα τα ψέματα σε βαθύ πηγάδι,

λιγόστεψα τα κακοπροαίρετα χείλη από δίπλα μου και φώτισα

με ένα αλλιώτικο φως τα γράμματα στις λέξεις μου.

Στο παρά ένα έκοψα και τις κακές συνήθειες, αυτές που σαν

φίδια πετάνε δηλητήριο κι εσύ μουδιασμένα το ανέχεσαι.

Άσκεπα τα όνειρα μου, γυρίζουν στις γειτονιές

των επιθυμιών μου και τρυγούν τσαμπιά βλεμμάτων.

Παρά λίγο και θα προλάβαινα κι εσένα... μα δε σε πρόλαβα.

Φώλιασε στο βάθος μια απογοήτευση, όμως και πάλι είπα

δεν πειράζει. Όσο υπάρχω, έχω την πολυτέλεια να προσπαθώ

για τ’ άπιαστο, να διεκδικώ το άφταστο, να ονειροπολώ

με μάτια ανοιχτά, γεμάτα από πόθο. Τον πόθο της ζωής,

τον πόθο του κορμιού, τον ανελέητο πόθο της ψυχής,

που μαγνητίζει ολοκληρωτικά και κατακτά ακόμα

και τα απόρθητα κομμάτια.

Στο παρά ένα έγραψα στο χαρτί δύο τρεις στίχους κι έπειτα

ξεκίνησα το ταξίδι της καθημερινότητας. Ισως σε κάποιο

σταυροδρόμι ν’ ανταμώσουμε, ίσως σε κάποιο φανάρι μιας

γνωστής λεωφόρου, σου κορνάρω για να ανοίξεις το

τρεμάμενο τζάμι να με χαιρετίσεις... ίσως... ίσως πάλι,

εκεί που το όνειρό μου πίνει τους χυμούς του, να βρει

δικό σου χάδι και ανθίσει ζωή, μα ίσως μπορεί να ξενυχτήσει

έξω από την πόρτα της θύμησής σου.

Στο παρά ένα οι στίχοι σα να ‘χουν φωνή ακούγονται...

“ πριν να σε δω σε ήξερα, σε είχα αγαπήσει, κι όταν σ’ αντάμωσα

στη γη, η θάλασσα κι οι ποταμοί γέμισαν συναισθήματα,

σε ταραγμένα κύματα η αγάπη μου θα ζήσει,

τη δίψα σου να σβήσει...”

Αναγεννήθηκα και δυνατή πια με φως καθάριο αγγίζω

με την παλάμη μου δέρματα και ιστορίες.

Εμπειρίες κι αισθήσεις μπερδεύονται όμορφα κι αναδύουν

εμπνεύσεις, τρελού κι αλλοπαρμένου γραφιά,

σε στιγμές ακατανόητης έξαρσης, ονειρικής ανύψωσης,

πραγματικής κατάνυξης μυαλού κι αφής.

Στο παρά ένα ψιθύρισα στον άνεμο πως άλλαξα, να σου

προφτάσει το μαντάτο, προτού λάθος εικόνα σχηματίσεις

για μένα, προτού με μπερδέψεις με είδωλο, σε εικόνα

φυλακισμένη και στημένη σε χρόνο ψεύτικο, σε τόπο

εύχαρο, μα σε δύσκολο καιρό.

Στο ακριβώς... θα περιμένω μία ανάσα σου δίπλα μου,

μία σου λέξη ακριβή, να στολίσει το νέο μου εαυτό.

Στο ακριβώς πάντοτε θα αναμένω ερχομό σου και που ξέρεις...

ίσως τελικά να ‘ρθεις... που ξέρεις...

Vaya Bali - Συγγραφέας