Και τώρα να μετανοιώσω
πρέπει εγώ
που η πένα μου δεν ύμνησε εκείνα ,
όσα τα χείλη των θεών
τραγούδησαν ,σαν απ " τον Όλυμπο
κατέβαιναν στην γη κι'αρχιζαν
το τραγούδι ...
Τα δάση σου τ'αδιάβατα που
ο ήλιος επαιγνίδιζε, ακτίνες
αβασίλευτες χωρίς τελειωμό και κόπο !
Αυτές τις πέτρες που μιλούν
για ήρωες και αίμα αθανάτων ...
Αυτά τα γαλανά νερά
στην αγκαλιά του κόσμου ,
γοργόνες τα χαιρόντουσαν και οι κόρες
του Ποσειδώνα του θεού ,
θάλασσας και ωκεανών και του αρχιπελάγους !
Τρέχαν οι μούσες χαρωπές
και του Ορφέα η λύρα ,
χορό να υφαίνουν τις βραδιές
την μέρα την αγάπη ...
Πως άφησα και χάθηκαν
οι στίχοι μου στο σκότος ?
Ποιά πύρινη θεά του μίσους
και των ανθρώπων άμυαλων
η αφροσύνη ,
εβγήκαν τώρα νικητές και γω τι
να θρηνήσω ?
Σίγησαν όλες οι φωνές
και γω φωνή δεν έχω ...
Μυρίζει ο αέρας θάνατο ,στάχτη
κι απελπισία ..
Και λυπημένος ο αετός το σπίτι του
γυρεύει !!
..... τώρα εγώ μετάνοιωσα
που ξέχασα την ομορφιά
και την ασχήμια θα θρηνώ
στα πληγωμένα δάση σου
και στα αποκαϊδια ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου