Μεσ’ στα οξύμωρα του κόσμου περπατώ
κι’ ακροβατώ μεσ’ στης ψυχής μου τα στημόνια
μεσ’ στο δικό μου να σκουριάζω παρελθόν
που της αγάπης μ’ αρμενίζει η κολόνια
Φυλακισμένα της ψυχής μου τα τραγούδια
σ’ ότι δεν έζησα να ψάχνω να πιαστώ
μες στην καρδιά μου δεν φυτρώνουν πια λουλούδια
και τ’ όνειρο μου ο νεκρός μου αδερφός
Έλεγα κάποτε θα αλλάξουν οι καιροί
κάποια στιγμή αυτός ο ήλιος θα ζεστάνει
στο μαγικό μου να πετάξω το χαλί
να δω τον κόσμο από ψηλά με άλλο μάτι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου