Φράχτης σπασμένος,σκουριασμένα κλειδιά,
κρεμασμένα σε θάμνο,με σάπια κλαδιά.
Αγριόχορτα,αγκάθια,ζιζάνια και βάτοι,
κυκλώνουν το σπίτι!
Η σκεπή του γεμάτη, με φωλιές από άχυρα
και τρίχες φτιαγμένες, οι ροές των υδάτων
κι αυτές βουλωμένες.
Η πόρτα γερμένη,απ΄το βάρος του χρόνου,
με βαθιές χαρακιές,στο τέλος του δρόμου.
Φλόγες σβησμένες,καθρέπτες θολοί,
γκρίζα παντζούρια,ρημαγμένη αυλή,
πέταλα ρόδων,ξερά,μαραμένα,
κίτρινα φύλλα,σωροί μαζεμένα..
Φαντάσματα τρέχουν,στην μάταιη μνήμη,
το παιδί που γελούσε,τι έχει απογίνει;
Πού είναι η μάνα,που άνοιγε αγκάλη,
να το πάρει κοντά της,σαν πρώτα και πάλι;
Πως πέρασε ο χρόνος..αλήθεια που πήγε;
Ποιος μου 'πε εμένα,σήκω και φύγε..
Της καρδιάς μου παλάτι!!Έτσι σε βλέπω,
θησαυρό μου πολύτιμο,πάντα θα σ' έχω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου