Το έβαλα μπροστά από το μεγάλο παράθυρο για να έχω
κάτι να μου θυμίζει εσένα. Έξω ο κόσμος σωπαίνει τραγικά
κάθε φορά που αγγίζω ένα πλήκτρο και το ρολόι του
σπιτιού μας δείχνει την ώρα που έφυγες.
Οι τοίχοι στάζουν αναμνήσεις και κλαίνε πάνω από το
παγωμένο μου σώμα. Να ξανάρθεις δεν περιμένω.
Να σε δω έχασα πιά κάθε ελπίδα. Μονάχα τα παγωμένα όνειρα
του σκονισμένου μου μυαλού μπορεί να κερδίσουν ένα
σύντομο ταξίδι στην αίωνιοτητα μαζί σου. Κουράστηκα
να βλέπω έξω από τούτο τον κόσμο και να μην σε αντικρίζω.
Μεγάλωσε και αυτή η τριαντάφυλλιά και μου χαμογελάει
κάθε μέρα σαν την άνοιξη. Μεγάλωσε μέσα μου και
η απελπισία. Θα την φυτέψω στο χώμα δίπλα της
και ύστερα θα μπω μέσα να ξεριζώσω ένα ένα τα πλήκτρα
που άγγιζαν τα χέρια σου κάποτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου